Sunday, March 6, 2011

Επί του Προσωπικού: Κλασσικά Εικονογραφημένα – Τεύχος 2

Λέγαμε τις προάλλες περί κλασσικών σχολών (κορίου) και περί της δίκαιας και ιεράς οργής του φίλου μου του Βασίλη όταν κάποιοι άσχετοι με το αντικείμενο εμφανίστηκαν να γνωμοδοτούν περί αυτού σε κάποιο Ιντερνετικό φόρουμ. Ο φωτισμός της προηγούμενης στήλης ήταν το αν και κατά πόσον έχει αξία κάτι επειδή γράφεται στο Ίντερνετ (δεν έχει), όμως αυτόν τον μήνα θα ήθελα να ξεφύγουμε λίγο από το συγκεκριμένο μέσο και να το πιάσουμε από κάπου αλλού: από το αν δικαιούται κανείς να μιλάει περί κορίου στην Ελλάδα του 2010 γενικώς. Και, ευτυχώς και παραδόξως, πλέον κάποιοι δικαιούνται. Βλέπετε, για πρώτη φορά στα τελευταία εκατό χρόνια, υπάρχει και εδώ μια «σκηνή» (και παλούκι) κορίου!

Εξ όσων δύναμαι να γνωρίζω, υπάρχει μια ομάδα που μελετά Τόντα-χα Μπούκο Ρίου (ναγκινάτα και άλλα όπλα), άλλη μια (έως δύο αν λάβουμε υπόψη κάποιες γεωγραφικές ιδιαιτερότητες) που μελετά Αράκι Ρίου (τζουτζούτσου, ξίφος και, επίσης, άλλα όπλα), δύο ακόμα που μελετούν το ιάι της Σινκάγκε Ρίου (ξίφος) και τουλάχιστον μια που μελετά Τένσιν Σόντεν Κατόρι Σίντο Ρίου (ξίφος και άλλα όπλα). Ακόμα, κάτι έχει πάρει τ’ αυτί μου περί Σίντο Μούσο Ρίου (τζο) και περί κάνα-δυο σχολών που κάνουν Ντάιτο Ρίου, ενώ αν είμαστε διατεθειμένοι να χαλαρώσουμε λίγο τα κριτήρια σχετικά με το τι είναι κορίου, μπορούμε να προσθέσουμε στη συζήτηση και όλα τα ντότζο της Ελληνικής Ομοσπονδίας Κέντο Ιάιντο Ναγκινάτα (και Τζόντο) –λέω να χαλαρώσουμε τα κριτήρια καθώς η σχέση του Ιάιντο, του Κέντο και της Ναγκινάτα με τις κορίου είναι ένα θέμα για το οποίο οι ειδικοί ερίζουν εδώ και κάμποσα χρόνια.

Αν αθροίσουμε τα παραπάνω, φτάνουμε στο ότι υπάρχουν αυτή τη στιγμή τριγύρω μας τουλάχιστον καμιά διακοσαριά άνθρωποι που κάνουν κορίου. Σαφώς ο αριθμός δεν είναι μεγάλος, όμως αν λάβουμε υπόψη το πού βρίσκονται οι πολεμικές τέχνες στην Ελλάδα και, κυρίως, το πού βρίσκονται οι τέχνες που συνήθως λειτουργούν ως προθάλαμος για τις κορίου (δηλ. το Κέντο, το Ιάιντο, το Τζόντο και η Ναγκινάτα) καθώς και μια σειρά από άλλα γενικότερα ζητήματα απόστασης με τον ιαπωνικό πολιτισμό γενικώς, δεν είναι κι άσχημα. Και, βεβαίως, θα γίνουν καλύτερα αφού οι ενασχολούμενοι κάποια στιγμή θα γίνουν δάσκαλοι, θα αποκτήσουν δικά τους ντότζο κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ.

Συνεπώς υπάρχουν άνθρωποι που δικαιούνται να έχουν άποψη. Αυτόματα δε, ορίζεται και ποιοι δεν δικαιούνται να έχουν άποψη: όλοι οι υπόλοιποι και ειδικά ορισμένοι αυτοχρισθέντες «ειδικοί» που ξημεροβραδιάζονται στα Ιντερνετικά φόρα και απλώς πληκτρολογούν ασύστολα. Φυσικά, όπως έχουμε πει και στο παρελθόν, δημοκρατία έχουμε (που λέει ο λόγος), άρα καθένας μπορεί να έχει μια άποψη –η αξιολόγηση της βαρύτητάς της οποίας επαφίεται στην κρίση του εκάστοτε αναγνώστη– όμως το θέμα μας είναι λίγο πιο συγκεκριμένο: γιατί όλοι οι εν λόγω «ειδικοί», δεν κάνουν τον κόπο να περάσουν μια βόλτα από τα ντότζο που κάνουν κορίου και να δουν με τα μάτια τους περί τίνος πρόκειται.

Ομολογώ φίλες και φίλοι αναγνώστες ότι αυτή ακριβώς η πλευρά της συζήτησης είναι που με κάνει έξω φρενών. Στα όσα χρόνια ασχολούμαι με το μπούντο, έχω ακούσει (και, κατά καιρούς πει –τι να κάνουμε, τόσα ξέραμε, τόσα λέγαμε) σωρεία ανοησιών σχετικά με τις κλασσικές σχολές, όμως πλέον δεν υπάρχει δικαιολογία. Δάσκαλοι με πραγματικά διαπιστευτήρια επισκέπτονται την Ελλάδα σε συστηματική βάση, ενώ ένα ταξίδι στο εξωτερικό (και εννοώ, στο εγγύς εξωτερικό) μπορεί να είναι φτηνότερο από το αντίστοιχο ταξίδι, π.χ. στις Κυκλάδες. Όσοι λοιπόν θέλουν πραγματικά να μάθουν από πρώτο χέρι για τι πράγμα μιλούσε ο Ντον Ντρέγκερ ή πώς μάχονταν οι σαμουράι, μπορούν να το κάνουν. Άρα, γιατί δεν το κάνουν και, ακόμα περισσότερο, γιατί σκοτίζουν τα συκώτια όλων των υπολοίπων;

Για κάποιον περίεργο λόγο, υπάρχει αρκετός κόσμος που θεωρεί ότι οι κλασσικές σχολές βρίσκονται πιο κοντά σε κάποια μυστική και απόκρυφη «πηγή» μαχητικής συμπεριφοράς και η ενασχόληση μ’ αυτές μπορεί να κάνει τον ασκούμενο πιο ικανό μαχητή –προσωπικά δεν πιστεύω ότι ισχύει κάτι τέτοιο, όμως ακόμα και αν είναι έτσι, γιατί όλοι αυτοί που το πιστεύουν δεν παίρνουν την απόφαση να το δοκιμάσουν και να δουν από κοντά; Η δική μου άποψη είναι ότι είτε πρόκειται για κόσμο που έχει γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του τηλεοπτικού «φιλάθλου» (όπου κανείς δεν κάνει αλλά όλοι λένε), είτε πρόκειται για ανθρώπους που τρέμουν στην ιδέα να χάσουν τις ψευδαισθήσεις τους. Και αν μπουν σε οποιοδήποτε ντότζο κορίου, είναι βέβαιο ότι θα τις χάσουν.

Ένα τελευταίο σημείο: τα παραπάνω δεν ισχύουν μόνο για τις κορίου. Σαχλαμάρες λέγονται (κυρίως στο Ίντερνετ αλλά και έξω από αυτό) για οποιαδήποτε πολεμική τέχνη ή μαχητικό άθλημα ή για οποιοδήποτε θέμα, εδώ που τα λέμε. Όμως για κάποιον περίεργο λόγο, οι κλασσικές σχολές μοιάζουν να έλκουν έναν όγκο παραπληροφόρησης (και ανοησίας), δυσανάλογο με το μέγεθός τους. Γιατί; Δεν έχω κάποια απάντηση που να με καλύπτει 100%. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι ακριβώς επειδή το αντικείμενό τους είναι παρωχημένο και πολύ λίγος κόσμος ενδιαφέρεται γι αυτές, οι διάφοροι αυτοσχέδιοι «ειδήμονες» θεωρούν ότι μπορούν να εκφέρουν άποψη αβρόχοις ποσί, και το κάνουν. Εντελώς μεταξύ μας, ωστόσο, δεν νομίζω ότι οι άνθρωποι αυτοί πιστεύουν πραγματικά ότι θα άντεχε η άποψή τους απέναντι σε έναν σοβαρό δάσκαλο μιας κλασσικής σχολής –αν το πίστευαν, θα τους βλέπαμε και στα ντότζο...

No comments: