Ο Βασίλης πήρε τηλέφωνο και ήταν έτοιμος να σκάσει –έχει που ‘χει μια τάση για υπερβολή, πόσο μάλλον τώρα που το θέμα είναι και πολύ κοντινό του: οι κλασσικές πολεμικές τέχνες (κορίου που λένε) και μια συζήτηση περί αυτών σε κάποιο από τα ελληνικά Ιντερνετικά φόρα («φόρουμ» είναι ο ενικός και «φόρα» ο πληθυντικός, ναι;) . Καθώς δε, έχω μια πάγια τακτική να μην διαβάζω τι γράφεται στις εν λόγω συνευρέσεις, είχε την καλοσύνη να μου μεταφέρει τη συζήτηση και δη με ιδιαίτερη ζωντάνια –για να μη σας κουράζω, η συνοπτική της εκδοχή είναι ότι διάφοροι άσχετοι με το θέμα απεραντολογούσαν για κάποιες από τις σχολές, για τους δασκάλους τους, για τις τεχνικές τους κ.λπ.
Επειδή ο Βασίλης είναι μικρό παιδί ακόμα, η αντίδρασή του ήταν άκρως συναισθηματική· προσωπικά, μην όντας (πια) μικρό παιδί, αντέδρασα λίγο λιγότερο θεαματικά («Κάποιος έγραψε ανοησίες στο Ίντερνετ ε; Πήγε κιόλας δωδεκάμισι η ώρα, ρε παιδί μου;») όμως καταλαβαίνω το πρόβλημά του. Είναι όντως στενάχωρο να έχεις αφιερώσει ένα μέρος της ζωής σου σε ένα αντικείμενο, προσπαθώντας όσο περισσότερο μπορείς να αντεπεξέλθεις μια σειρά από προβλήματα τόσο του ίδιου του αντικειμένου, όσο και των συνθηκών που σχετίζονται με το να συνεχίσεις να το κάνεις και να το εξελίσσεις και ξαφνικά να βλέπεις ότι ο κάθε τρίχας αποφασίζει να έχει άποψη γι αυτό και μάλιστα να την υποστηρίζει ξεφωνίζοντας. Όσο να πεις, είναι μια απογοήτευση.
Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, προφανώς καθένας δικαιούται να έχει ό,τι άποψη θέλει για οποιοδήποτε θέμα θέλει. Όμως, εξίσου προφανώς, η άποψή του έχει τόση βαρύτητα όσο της δίνει ο ίδιος ο κάποιος. Θέλω να πω, αν αφιερώσω τη στήλη του επόμενου τεύχους στην ανάλυση του κινητήρα Βάνκελ, ολ ιζ φάιν εντ ντάντι (στο μέτρο που ο κ. Τσετσέλης θα δεχτεί να με πληρώσει για να το κάνω) αλλά το πόση αξία θα έχει μια τέτοια ανάλυση από κάποιον που δεν ξέρει καν να οδηγεί αυτοκίνητο είναι συζητήσιμο. Αντίστοιχα, η έκθεση ιδεών και απόψεων σχετικά με το αν ο Μάικ Σκος δικαιούται να μιλάει για τη Σίντο Μούσο Ρίου ή σχετικά με το αν οι τεχνικές της Γιόσιν Ρίου περιορίζονται από το ότι οι ασκούμενες φοράνε κιμονό, έχει πολύ αμφίβολη αξία αν αυτός που τις εκθέτει δεν έχει δει ποτέ ναγκινάτα εκτός Mortal Kombat.
Το επόμενο ζήτημα είναι το ίδιο το Ίντερνετ και η αξία που έχει ως μέσο. Καθώς σε μια άλλη ζωή έβγαζα το ψωμί μου επί πάνω από μια δεκαετία γράφοντας για το Ίντερνετ, είμαι μάλλον μεταξύ των τελευταίων που θα δηλώσουν δημόσια (ή ιδιωτικά) ότι το Δίκτυο είναι μια σαχλαμάρα και μισή. Από την άλλη, ακριβώς επειδή σε μια άλλη ζωή έβγαζα το ψωμί μου επί πάνω από μια δεκαετία γράφοντας για το Ίντερνετ, ξέρω πολύ καλά (όπως δεν ξέρει ο Βασίλης ο οποίος είναι μικρό παιδί κ.λπ.) ότι είναι ένα πράγμα να έχεις ένα μέσο στο οποίο μπορείς να εκθέσεις με ευκολία την άποψή σου και ένα άλλο πράγμα η άποψή σου να έχει βαρύτητα ακριβώς επειδή υπάρχει ένα μέσο στο οποίο την εκθέτεις. Αν η δυνατότητα έκθεσης μιας άποψής αρκούσε για να κάνει την εν λόγω άποψη βαρύνουσα, οι τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι θα ήταν αυτοί που... θα... διαμόρφωναν... την... κοινή... γνώμη –ωπ! Κάτι δεν πάει καλά με το επιχείρημα αυτό, ε;
Εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα φίλες, φίλοι και ξιφομάχοι. Ένα μέσο τόσο άναρχα δημοκρατικό όσο το Ίντερνετ, πράγματι επιτρέπει στον κάθε πικραμένο να εκθέτει φωναχτά την άποψή του ακόμα και για ζητήματα για τα οποία έχει βαθιά μεσάνυχτα. Όμως είναι ευθύνη ημών των υπολοίπων να δώσουμε σε κάθε μια από τις απόψεις αυτές την πραγματική της αξία –η επικοινωνία δεν είναι μόνο ο πομπός του μηνύματος αλλά και ο δέκτης. Πα’ να πει, όπως η τηλεόραση έχει OFF, έτσι και ο μπράουζερ έχει Alt-F4· αν ο άλλος λέει τρίχες, απλώς τον στέλνεις αδιάβαστο και πας στο Koryu.com να διαβάσεις τίποτα της προκοπής ή στο Playboy.com (για τις συνεντεύξεις). Ας συμφωνήσουμε κάποτε ότι το να γράφεις σε ένα πληκτρολόγιο και να διαβάζεις σε μια οθόνη λέξεις γύρω από τις πολεμικές τέχνες δεν είναι το ίδιο με το να κάνεις πολεμικές τέχνες, με το ίδιο σκεπτικό που το να βλέπεις πορνό δεν είναι ίδιο με το να κάνεις σεξ.
Όσο για τις κορίου γενικώς, ένα μικρό χιντ για το παραλήρημα του επόμενου μήνα: Μέχρι πριν από μερικά χρόνια (καμιά δεκαριά πάνω-κάτω), όλοι είχαμε ίδιας βαρύτητας άποψη περί του θέματος –δηλαδή καμίας. Η μόνη επαφή που υπήρχε με το αντικείμενο ήταν ό,τι υπήρχε στην αγγλόφωνη βιβλιογραφία και ό,τι ακούγαμε από όσους είχαν πάει στην Ιαπωνία. Όμως πλέον τα πράγματα έχουν αλλάξει και οι συγκεκριμένες σχολές (ή έστω, κάποιες από αυτές) έχουν αρχίσει να αποκτούν υπόσταση και στην Ελλάδα. Ως εκ τούτου, υπάρχουν κάποιοι που μπορούν να έχουν άποψη και, ακόμα περισσότερο, κάποιοι άλλοι που δεν μπορούν (το «μπορούν» και «δεν μπορούν», όπως το ορίσαμε παραπάνω έτσι; –μην το πάμε στην πολιτική ορθότητα και στο δικαίωμα του εκφράζεσθε, μέρες που ‘ναι). Και για το ζήτημα αυτό, θα μου επιτρέψετε να ενώσω τη φωνή μου με αυτή του Βασίλη και να πω κι εγώ τον πόνο μου. Όπως γράφει και στον τίτλο, αυτόν τον μήνα (καθώς και τον επόμενο) κινούμεθα κάπως περισσότερο επί του προσωπικού...
Επειδή ο Βασίλης είναι μικρό παιδί ακόμα, η αντίδρασή του ήταν άκρως συναισθηματική· προσωπικά, μην όντας (πια) μικρό παιδί, αντέδρασα λίγο λιγότερο θεαματικά («Κάποιος έγραψε ανοησίες στο Ίντερνετ ε; Πήγε κιόλας δωδεκάμισι η ώρα, ρε παιδί μου;») όμως καταλαβαίνω το πρόβλημά του. Είναι όντως στενάχωρο να έχεις αφιερώσει ένα μέρος της ζωής σου σε ένα αντικείμενο, προσπαθώντας όσο περισσότερο μπορείς να αντεπεξέλθεις μια σειρά από προβλήματα τόσο του ίδιου του αντικειμένου, όσο και των συνθηκών που σχετίζονται με το να συνεχίσεις να το κάνεις και να το εξελίσσεις και ξαφνικά να βλέπεις ότι ο κάθε τρίχας αποφασίζει να έχει άποψη γι αυτό και μάλιστα να την υποστηρίζει ξεφωνίζοντας. Όσο να πεις, είναι μια απογοήτευση.
Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, προφανώς καθένας δικαιούται να έχει ό,τι άποψη θέλει για οποιοδήποτε θέμα θέλει. Όμως, εξίσου προφανώς, η άποψή του έχει τόση βαρύτητα όσο της δίνει ο ίδιος ο κάποιος. Θέλω να πω, αν αφιερώσω τη στήλη του επόμενου τεύχους στην ανάλυση του κινητήρα Βάνκελ, ολ ιζ φάιν εντ ντάντι (στο μέτρο που ο κ. Τσετσέλης θα δεχτεί να με πληρώσει για να το κάνω) αλλά το πόση αξία θα έχει μια τέτοια ανάλυση από κάποιον που δεν ξέρει καν να οδηγεί αυτοκίνητο είναι συζητήσιμο. Αντίστοιχα, η έκθεση ιδεών και απόψεων σχετικά με το αν ο Μάικ Σκος δικαιούται να μιλάει για τη Σίντο Μούσο Ρίου ή σχετικά με το αν οι τεχνικές της Γιόσιν Ρίου περιορίζονται από το ότι οι ασκούμενες φοράνε κιμονό, έχει πολύ αμφίβολη αξία αν αυτός που τις εκθέτει δεν έχει δει ποτέ ναγκινάτα εκτός Mortal Kombat.
Το επόμενο ζήτημα είναι το ίδιο το Ίντερνετ και η αξία που έχει ως μέσο. Καθώς σε μια άλλη ζωή έβγαζα το ψωμί μου επί πάνω από μια δεκαετία γράφοντας για το Ίντερνετ, είμαι μάλλον μεταξύ των τελευταίων που θα δηλώσουν δημόσια (ή ιδιωτικά) ότι το Δίκτυο είναι μια σαχλαμάρα και μισή. Από την άλλη, ακριβώς επειδή σε μια άλλη ζωή έβγαζα το ψωμί μου επί πάνω από μια δεκαετία γράφοντας για το Ίντερνετ, ξέρω πολύ καλά (όπως δεν ξέρει ο Βασίλης ο οποίος είναι μικρό παιδί κ.λπ.) ότι είναι ένα πράγμα να έχεις ένα μέσο στο οποίο μπορείς να εκθέσεις με ευκολία την άποψή σου και ένα άλλο πράγμα η άποψή σου να έχει βαρύτητα ακριβώς επειδή υπάρχει ένα μέσο στο οποίο την εκθέτεις. Αν η δυνατότητα έκθεσης μιας άποψής αρκούσε για να κάνει την εν λόγω άποψη βαρύνουσα, οι τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι θα ήταν αυτοί που... θα... διαμόρφωναν... την... κοινή... γνώμη –ωπ! Κάτι δεν πάει καλά με το επιχείρημα αυτό, ε;
Εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα φίλες, φίλοι και ξιφομάχοι. Ένα μέσο τόσο άναρχα δημοκρατικό όσο το Ίντερνετ, πράγματι επιτρέπει στον κάθε πικραμένο να εκθέτει φωναχτά την άποψή του ακόμα και για ζητήματα για τα οποία έχει βαθιά μεσάνυχτα. Όμως είναι ευθύνη ημών των υπολοίπων να δώσουμε σε κάθε μια από τις απόψεις αυτές την πραγματική της αξία –η επικοινωνία δεν είναι μόνο ο πομπός του μηνύματος αλλά και ο δέκτης. Πα’ να πει, όπως η τηλεόραση έχει OFF, έτσι και ο μπράουζερ έχει Alt-F4· αν ο άλλος λέει τρίχες, απλώς τον στέλνεις αδιάβαστο και πας στο Koryu.com να διαβάσεις τίποτα της προκοπής ή στο Playboy.com (για τις συνεντεύξεις). Ας συμφωνήσουμε κάποτε ότι το να γράφεις σε ένα πληκτρολόγιο και να διαβάζεις σε μια οθόνη λέξεις γύρω από τις πολεμικές τέχνες δεν είναι το ίδιο με το να κάνεις πολεμικές τέχνες, με το ίδιο σκεπτικό που το να βλέπεις πορνό δεν είναι ίδιο με το να κάνεις σεξ.
Όσο για τις κορίου γενικώς, ένα μικρό χιντ για το παραλήρημα του επόμενου μήνα: Μέχρι πριν από μερικά χρόνια (καμιά δεκαριά πάνω-κάτω), όλοι είχαμε ίδιας βαρύτητας άποψη περί του θέματος –δηλαδή καμίας. Η μόνη επαφή που υπήρχε με το αντικείμενο ήταν ό,τι υπήρχε στην αγγλόφωνη βιβλιογραφία και ό,τι ακούγαμε από όσους είχαν πάει στην Ιαπωνία. Όμως πλέον τα πράγματα έχουν αλλάξει και οι συγκεκριμένες σχολές (ή έστω, κάποιες από αυτές) έχουν αρχίσει να αποκτούν υπόσταση και στην Ελλάδα. Ως εκ τούτου, υπάρχουν κάποιοι που μπορούν να έχουν άποψη και, ακόμα περισσότερο, κάποιοι άλλοι που δεν μπορούν (το «μπορούν» και «δεν μπορούν», όπως το ορίσαμε παραπάνω έτσι; –μην το πάμε στην πολιτική ορθότητα και στο δικαίωμα του εκφράζεσθε, μέρες που ‘ναι). Και για το ζήτημα αυτό, θα μου επιτρέψετε να ενώσω τη φωνή μου με αυτή του Βασίλη και να πω κι εγώ τον πόνο μου. Όπως γράφει και στον τίτλο, αυτόν τον μήνα (καθώς και τον επόμενο) κινούμεθα κάπως περισσότερο επί του προσωπικού...
No comments:
Post a Comment