Saturday, March 5, 2011

Εμμονές

Η Ιόλη είναι μια καλή φίλη από το παρελθόν. Διαφημίστρια, επικεφαλής του δικού της δημιουργικού γραφείου, με μερικούς πολύ καλούς (ήτοι, πληρώνουν καλά και δεν ντρέπεσαι να λες ότι τους έχεις φτιάξει το έντυπο) μόνιμους πελάτες και με πολύ καλές με κάνα-δυο μεγάλα εκδοτικά μαγαζιά. Στο γραφείο της δουλεύουν μονίμως περί τα δέκα άτομα, ενώ δίνει και δουλειά σε καμιά εικοσαριά εξωτερικούς συνεργάτες κάθε μήνα. Ωραία, καθαρή δουλειά και εντός των αμέσων ενδιαφερόντων της Ιόλης η οποία διέπρεψε επί σειρά ετών ως γραφίστρια σε κάμποσα από τα μεγάλα διαφημιστικά μαγαζιά και συνεργάστηκε επιτυχώς με διάφορα έντυπα.

Έχουμε λοιπόν το πρότυπο της επιτυχημένης σαραντάρας (σχεδόν –ως γνωστόν η ηλικία των κυριών είναι αποκλειστικά δικό τους ζήτημα) η οποία προσπαθεί να κρατήσει στον αέρα όχι μόνο το μπαλάκι της επαγγελματικής της ζωής (που από μόνο του της τρώει καμιά δωδεκαριά ώρες ημερησίως) αλλά και της προσωπικής –οικογένεια δεν υπάρχει αλλά υπάρχει μια κάποια μόνιμη σχέση που όσο να πεις έχει κι αυτή τις υποχρεώσεις της, αρκετοί καλοί φίλοι και φίλες, κάτι αδέλφια που από καιρού εις καιρόν προτάσσουν τις σχετικές συναισθηματικές απαιτήσεις και αμέτρητες επαγγελματικές γνωριμίες που έχουν εξελιχθεί σε έναν ευρύτερο κοινωνικό κύκλο. Όπως αντιλαμβάνεται ακόμα και ο πιο απρόσεκτος αναγνώστης, η Ιόλη διάγει έναν βίο άκρως πιεσμένο, με τα τηλέφωνα να χτυπούν είκοσι ώρες το εικοσιτετράωρο, με άφθονες υποχρεώσεις, με το χάος να ρέει άφθονο και όλες εκείνες τις εποχικές παθήσεις (σωματικές, ψυχικές και ψυχοσωματικές) που ταλανίζουν όλους τους ανθρώπους αυτής της συνομοταξίας.

«Κάντε κάτι ρε παιδιά», μας έλεγε τις προάλλες που είχε έρθει να μας δει στο ντότζο. «Εσείς είστε μονίμως με ένα χαμόγελο στα μούτρα λες και έχετε πιει ένα στρέμμα φούντα –και δεν πίνετε καν ποτά. Εγώ έχω καταντήσει κινητό φαρμακείο από αντικαταθλιπτικά και αγχολυτικά και σκέφτομαι σοβαρά να το ρίξω στα Πρόζακ. Μια ζωή ασχολείστε με όλα αυτά, δεν μπορείτε να μου φτιάξετε ένα προγραμματάκι να κάνω κι εγώ κάτι, έστω και για μισή ώρα την ημέρα; Να γίνω λίγο άνθρωπος ρε παιδί μου!» Βεβαίως το θέμα του τι πίνουμε και αν πίνουμε είναι υπό αμφισβήτηση –έχω δει τον σεμπάι να κατεβάζει ουίσκια με ρυθμούς που θα έκαναν έναν Ιρλανδό χωριάτη να κοκκινίσει από ντροπή και να ζητήσει γονατιστός συγχώρεση από τον Άγιο Πατρίκιο (μεγάλη η χάρη του)– όμως το αίτημα της Ιόλης είναι έγκυρο και δεν αφορά μόνο την ίδια αλλά και μια ολόκληρη τάξη ανθρώπων μεταξύ 25 και 50 ετών. Το ενίοτε αποκαλούμενο και «corporate crowd».

Έλα όμως που η απάντηση στο πρόβλημά τους είναι κάπως σύνθετη. Ναι, μπορεί όντως οι σοβαρά ασκούμενοι με τις πολεμικές τέχνες (και με άλλα σωματικά κόλπα, αλλά εμείς αυτά ξέρουμε, γι αυτά μιλάμε) να έχουν συχνά μια γαλήνια έκφραση κολλημένη στη μούρη και να μπορούν να κοιμούνται πιο ήσυχοι το βράδυ, όμως αυτό δεν έχει προκύψει από ένα «προγραμματάκι της μισής ώρας». Αντίθετα με ό,τι διατυμπανίζουν διάφορα κέντρα «εναλλακτικής γυμναστικής» και διάφορα βιβλία της κατηγορίας «self-help» («Γίνε ο C.E.O. του εαυτού σου σε μια εβδομάδα» κ.λπ.), η αλήθεια είναι ότι άμα δεν βρέξεις κ***, δεν τρως ψάρι και άμα το ψάρι είναι της ανοιχτής θάλασσας, πρέπει να βάλεις ψαροντουφεκοστολή (που λέει και το ανέκδοτο), μπουκάλες και μάσκα και να βουτήξεις στα πολλά μέτρα για να το πιάσεις. Σε περίπτωση που δεν γίναμε σαφείς, να γίνουμε: άμα προσπαθείς να ισιώσεις είκοσι χρόνια κακών συνηθειών, δε θα το πετύχεις με μισή ωρίτσα ελαφρών πηδηματακίων τρεις φορές την εβδομάδα.

«Προκειμένου να μου φύγει το μόνιμο σφίξιμο στους δελτοειδείς (οι οποίοι παρεμπιπτόντως είχαν γεμίσει και trigger points), κάνω σουμπούρι με το βαρύ μποκέν κάθε πρωί –συγκεκριμένα πεντακόσια σουμπούρι κάθε πρωί. Εδώ και έντεκα χρόνια. Απαρεγκλίτως», είπε ο σεμπάι στη Ιόλη που κοίταζε με πονεμένο ύφος. «Και αυτό, χώρια από την κανονική μου προπόνηση, δύο ώρες την ημέρα, πέντε μέρες την εβδομάδα, δεκαεννέα χρόνια. Αυτά χώρια από κάτι υποστηρικτικές ασκήσεις για δύναμη, φυσική κατάσταση και ένα αυστηρό μισάωρο ήσυχο κάθισμα κάθε βράδυ. Τι από όλα αυτά ευθύνεται για το χαμόγελο; Όλα! Πού να σου βγάλω το μισαωράκι που θες; Βγαίνει; Δε βγαίνει». Και βεβαίως έχει δίκιο (σεμπάι γάρ –τα έχουμε ξαναπεί αυτά, όχι;) Η απάντηση που ψάχνει η Ιόλη, και η κάθε Ιόλη, βρίσκεται στο εξής πολύ απλό: δεν έχει εμμονή με το να γίνει καλά –για την ακρίβεια, έχει άλλες εμμονές και όχι αυτή. It’s that simple.

Δεν μπορείς να έχεις δύο αφεντικά λέει ο μάστρο-Μαθιός στο στ’/24 του καλού βιβλίου. Μ’ άλλα λόγια, το πόσα καρπούζια μπορείς να βάλεις κάτω από την (α)μασχάλη έχει κι αυτό τα όριά του. Η οποιαδήποτε πολεμική τέχνη είναι καρπούζι από μόνη της και μάλιστα από τα μεγάλα, αυτά με τις πλατιές ρίγες και άμα αποφασίσεις να το πάρεις υπό μάλης και να αρχίσεις να τρέχεις, θα λουστείς, θες-δε θες τα καλά του και τα κακά του (από εκεί έχει βγει και το «μάπα το καρπούζι»). Αν θέλεις τα μεν (π.χ. την ηρεμία που σου δίνει ένα καλό ξυλίκι παρέα με διάφορους άλλους εξίσου εμμονοληπτικούς) θα πάρεις πακέτο και τα δε (π.χ. το να αφιερώσεις ένα κομμάτι της ζωής σου σ’ αυτό). Φιξάκια δεν υπάρχουν και ο Μορφέας μπορεί να λέει ό,τι θέλει με το «διάλεξε το κόκκινο ή το μπλε χάπι». Ναι, το ξέρουμε ότι μια ολόκληρη βιομηχανία υποστηρίζει το αντίθετο αλλά βιομηχανία είναι, τη δουλειά της κάνει. Όσοι έχουμε δει τις διάφορες Ιόλες να έρχονται στο ντότζο και να φεύγουν μετά από κάνα-δυο εβδομάδες, ξέρουμε ότι χωρίς την εμμονή, την πραγματική εμμονή, αυτή που σε κάνει να βλέπεις τεχνικές στον ύπνο σου, να κάνεις τάι-σαμπάκι όσο περιμένεις το νερό να βράσει για τον καφέ, να περπατάς ανοιχτά στις γωνίες και με τα χέρια έξω από τις τσέπες κ.λπ. δουλειά δε γίνεται…

...ή έτσι λέει ο σεμπάι τουλάχιστον. Εγώ απλώς το μεταφέρω...

No comments: