 |
| Στο ντότζο της Τένσιν Μπούκο Ρίου στο Νακάνο του Τόκιο |
To ενδιαφέρον μου για τις ιαπωνικές πολεμικές τέχνες (στη συνέχεια θα τις αποκαλώ «μπούντο» για συντομία –είναι η ιαπωνική λέξη γι αυτές και κανονικά γράφεται 武道) είναι σχεδόν εξίσου παλιό με το ενδιαφέρον μου για την Ιαπωνία. Για την ακρίβεια, λίγο καιρό αφότου κατάλαβα ότι με ενδιαφέρει η Ιαπωνία, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι στη συγκεκριμένη χώρα (όπως και σε άλλες χώρες της Άπω Ανατολής), οι διάφορες μέθοδοι ένοπλης και άοπλης συμπλοκής είναι κωδικοποιημένες με τρόπο αρκετά διαφορετικό από ό,τι στη Δύση. Για καλή μου τύχη, παρότι αυτά συνέβαιναν στις αρχές της δεκαετίας του ’80, μιας περιόδου κατά την οποία αφθονούσε η φλυαρία γύρω από τις πολεμικές τέχνες, το ενδιαφέρον μου για το μπούντο ήταν αρκετά γειωμένο στην πραγματικότητα. Και λέω ότι επρόκειτο περί τύχης, επειδή πράγματι έτυχε στο οικογενειακό μου περιβάλλον να υπάρχει ένα πρόσωπο το οποίο είχε μια πολύ ρεαλιστική αντίληψη για το μπούντο.
Το πρόσωπο αυτό ήταν ο δημοσιογράφος Γιώργος Καράγιωργας, γνωστός (ή φίλος –στους κύκλους των γονιών μου ο διαχωρισμός ήταν σχετικά ασαφής) του πατέρα μου από τη θητεία του στο εκστρατευτικό σώμα Κορέας το 1950-1951. Ο Γιώργος Καράγιωργας βρισκόταν στην Κορέα για να καλύψει τον πόλεμο (αν δεν κάνω λάθος, για το «Έθνος») και απ’ ό,τι κατάλαβα εκεί δημιουργήθηκε μια σχέση η οποία συνεχίστηκε και μέχρι τις ημέρες μου. Αν και ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν είχε έρθει στο σπίτι μας πολλές φορές, τον είχα ακούσει να αναφέρεται στην Ιαπωνία και στο μπούντο· ιδιαίτερα μάλιστα στο τζούντο, μια τέχνη/άθλημα που όπως έμαθα αργότερα, ο ίδιος καλλιέργησε και στην Ελλάδα, στο μέτρο που μπορούσε.
Θα ήταν ιστορική παράλειψη αν δεν βάλω κάπου στη συζήτηση αυτή δύο έντυπα που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη... θεωρητική μου κατάρτιση γύρω από το μπούντο. Το πρώτο ήταν το μηνιαίο περιοδικό «Δυναμικό», το οποίο διάβαζα ανελλιπώς από το 1977 ως το 1994 που έκλεισε (από μια περίεργη σύμπτωση, το τέλος του «Δυναμικού» συνέπεσε με την απόλυσή μου από τον Ελληνικό Στρατό) και το δεύτερο ήταν η αμερικάνικη σειρά pulp μυθιστορημάτων «Destroyer» ή επί το ελληνικότερο, «Εξολοθρευτής» –εκδιδόταν για αρκετά χρόνια από τις εκδόσεις Πάπυρος. Είμαι σίγουρος ότι κάποιοι σημερινοί σαραντάρηδες που μπλέχτηκαν με τις πολεμικές τέχνες θα θυμούνται το δεύτερο και όλοι ανεξαιρέτως διάβαζαν εξίσου ευλαβικά μ’ εμένα το πρώτο.
Η πρακτική μου σχέση με τις πολεμικές τέχνες, και για την ακρίβεια με το μπούντο καθώς δεν υπήρχε καμία περίπτωση να ασχοληθώ με τέχνες άλλης χώρας πέραν της Ιαπωνίας, ξεκίνησε το 1986 με το καράτε και συγκεκριμένα με τη σχολή του Οοτάκε Τετσούο, ενός από τους δύο «πατέρες» του ελληνικού καράτε (ο άλλος ήταν ο Γιάννης Βερώνης με το θρυλικό του Μπούντοκαν πίσω από τον Φλόκα στο Γηροκομείο). Για καλή μου τύχη (πάλι), η σχολή του δασκάλου Οοτάκε ήταν πολύ κοντά στο σπίτι μου στην Κυψέλη –εξίσου κοντά ήταν και ο Πανελλήνιος Γυμναστικός Σύλλογος, γεγονός που βοήθησε κάποια μεταγενέστερη στιγμή να μπλεχτώ και με το τζούντο, με δάσκαλο τον Θανάση Καπαρό. Οι ευτυχείς συγκυρίες συνεχίστηκαν και με το αϊκίντο και με το ιάιντο: ο Γιώργος Κολιόπουλος, πιθανότατα ο πιο γνωστός Έλληνας δάσκαλος αϊκίντο, ήρθε και άνοιξε σχολή στο ίδιο κτήριο που βρισκόταν η σχολή του Οοτάκε Τετσούο και ο Σπύρος Δροσουλάκης, ο δάσκαλός μου του ιάιντο μένει στα Πατήσια, μερικές στάσεις με το λεωφορείο πιο πάνω από την Κυψέλη!
Σημαντικός σταθμός στην πορεία μου στον χώρο ήταν η γνωριμία, το 2003, με τον Διονύση Τσετσέλη, τον εκδότη του περιοδικού «Μονοπάτι για τις Πολεμικές Τέχνες» και ιδιοκτήτη των εκδόσεων Αλκίμαχον. Αν και με τον Διονύση έχουμε αρκετές διαφορές στην προσέγγιση στις πολεμικές τέχνες –με βασική ότι αυτός είναι κινεζόφιλος κι εγώ ιαπωνόφιλος <g>– έχουμε και αρκετές ομοιότητες, ειδικά σε θέματα που σχετίζονται με την... επιμόρφωση του κοινού. Έτσι, μπλεχτήκαμε σε ένα αρκετά φιλόδοξο σχέδιο, το οποίο αφορούσε την έκδοση στα Ελληνικά μερικών καλών βιβλίων γύρω από το αντικείμενο. Όσοι ασχολούνται με τον χώρο ξέρουν ότι το εγχείρημα είχε μερικούς πολύ καλούς καρπούς· αυτό που μπορώ να πω εγώ είναι ότι επαγγελματικώς ήταν (και σε κάποιο μέτρο εξακολουθεί να είναι) μια από τις καλύτερες και πιο ενδιαφέρουσες συνεργασίες που έχω κάνει. Τα βιβλία που βγάλαμε (ΟΚ, ο Διονύσης τα έβγαλε –η δική μου συμμετοχή είχε να κάνει με το περιεχόμενο και οτιδήποτε άλλο έχει ακουστεί στην πιάτσα είναι τρίχες) μπορείτε να τα βρείτε σε ξεχωριστή σελίδα του μπλογκ με τίτλο Βιβλία για τις Πολεμικές Τέχνες –εδώ θα περιοριστώ στην αρθρογραφία.
Η αρθρογραφία αυτή είναι και ο λόγος ύπαρξης αυτού του μπλογκ. Επί τέσσερα χρόνια, είχα στο «Μονοπάτι» μια στήλη η οποία είχε τον τίτλο «Σεμπάι ουα ιμάσιτα» («τάδε έφη ο παλιότερος» αν και πιο σωστό θα ήταν το «Σεμπάι γα ιμάσιτα»). Οι στήλες αυτού του τύπου είθισται να αποκαλούνται «dojo wisdom» και τα καλύτερα δείγματα που έχω διαβάσει είναι αυτά του Dave Lowry –για καλή τύχη όλων των ενδιαφερομένων, πολλά από αυτά κυκλοφορούν πια ως βιβλία και αν κάνετε μια βόλτα στο Amazon και ψάξετε, θα τα βρείτε. Από πλευράς περιεχομένου, ναι, είναι αυτό που λένε οι λέξεις: σκέψεις και προβληματισμοί που γεννιούνται από την εξάσκηση στις πολεμικές τέχνες και που ο εκάστοτε γράφων αποπειράται να εκφράσει βασισμένος στην εμπειρία του, τόσο για να ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία του, όσο και για να βοηθήσει κάποιον που είναι πιο αρχάριος στο αντικείμενο.
Τα κείμενα αυτά, 49 συνολικά, αποφάσισα να βγάλω μαζεμένα στο Ίντερνετ –προφανώς με την άδεια του Διονύση. Γιατί; Κυρίως επειδή είμαι σε μια φάση της ζωής μου που θέλω να έχω σε κοινή θέα διάφορα πράγματα που έχω γράψει. Αλλά και επειδή εξακολουθώ να πιστεύω ότι τα κείμενα αυτά είναι αρκετά καλά και θα μπορούσαν να φανούν χρήσιμα σε κάποιον που ασχολείται με το μπούντο. Προφανώς δεν είναι όλα εξίσου καλά (κανένας γραφιάς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι όλα όσα έχει γράψει είναι εξίσου καλά!) όμως είναι όλα ειλικρινή και δεν περιέχουν τις συνήθεις ανοησίες της αρθρογραφίας γύρω από τις πολεμικές τέχνες –έχοντας περάσει την εφηβεία μου παρέα με το «Δυναμικό» (αλλά και με το... φάσμα του Μπρους Λη να πλανιέται πάνω από την πόλη), αυτό το τελευταίο με ενδιέφερε πάντοτε πολύ. Η αξιολόγηση του αν τα κατάφερα, επαφίεται στην κρίση του αναγνώστη, όμως απ’ τη μεριά μου υποστηρίζω αυτά που έχω γράψει 100% –μ’ άλλα λόγια, δεν μπορώ (προφανώς) να απαγορεύσω σε κανέναν να τα θεωρήσει σωστά ή λάθος, καλά ή κακά, σοβαρά ή ανοησίες αλλά καθώς πρόκειται για προϊόντα δικής μου εμπειρίας και δικών μου αναζητήσεων, για μένα είναι απολύτως σωστά. Τουλάχιστον μέχρι ν’ αλλάξω γνώμη <g>.
Πέραν της συγκεκριμένης σειράς κειμένων, σκέφτομαι να κρεμάσω στις σελίδες αυτές και κάποια άλλα κείμενα που έχω γράψει για τις πολεμικές τέχνες. Για παράδειγμα, υπάρχει μια σειρά μεταφράσεων που έχω κάνει για το «Aikido Journal», ένα από τα καλύτερα σάιτ (και κάποτε περιοδικά) για το αϊκίντο και νομίζω ότι θα ήταν καλό να τις μεταφέρω και εδώ -αν και θεωρητικά πρόκειται για κείμενα που ενδιαφέρουν βασικά τους αϊκιντόκα, νομίζω ότι έχουν και ευρύτερο ενδιαφέρον καθώς στην πλειονότητά τους είναι συνεντεύξεις σημαντικών δασκάλων της τέχνης. Και τα λεγόμενα ενός σημαντικού δασκάλου, έχουν βαρύτητα ανεξαρτήτως τέχνης.
Κάποια άλλα κείμενα τα οποία σκέφτομαι να βάλω -όμως ακόμα δεν το έχω αποφασίσει- είναι οι εισαγωγές που έγραψα για τα βιβλία που εκδώσαμε με το Αλκίμαχον. Προφανώς πρόκειται επίσης για κάπως συγκεκριμένα κείμενα, όμως αρκετά απ' αυτά είναι πολύ καλά (ή έτσι αισθάνομαι εγώ τουλάχιστον!) και αξίζει τον κόπο να διαβαστούν ακόμα και αππό κάποιον που δεν ενδιαφέρεται άμεσα για το αντικείμενο του εκάστοτε βιβλίου. Τη στιγμή που γράφονται οι γραμμές αυτές δεν έχω συζητήσει ακόμα με τον Διονύση για το αν θα είχε πρόβλημα να συμπεριλάβω τα εν λόγω κείμενα στο μπλογκ -όταν το κάνω, θα τα βρείτε κι αυτά εδώ.
Μια τρίτη κατηγορία είναι εντελώς ελεύθερα κείμενα ή μεταφράσεις που έχω κάνει (κυρίως για το «Μονοπάτι») ή που θα κάνω. Στο Ίντερνετ υπάρχουν πολλά (ή έστω, αρκετά) καλά σάιτ για τις πολεμικές τέχνες και σκέφτομαι να συνεννοηθώ με τους ιδιοκτήτες τους και να μεταφέρω εδώ κείμενα που θεωρώ αξιόλογα. Σε τελική ανάλυση, ακόμα και αν δεν πρόκειται πάντοτε για δικά μου κείμενα, καλό είναι να υπάρχουν και στα Ελληνικά ορισμένα πράγματα που έχουν κάτι να πουν -ΟΚ, όλοι πλέον ξέρουμε κάποια Αγγλικά αλλά ας μη γελιόμαστε: οι περισσότεροι διαβάζουμε πολύ πιο άνετα τη γλώσσα μας!
Κάτι τελευταίο: καθώς το αντικείμενο εξακολουθεί να με ενδιαφέρει, σκέφτομαι σοβαρά να συνεχίσω να γράφω εδώ (εννοώ πρωτότυπα άρθρα) από καιρού εις καιρόν. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα το κάνω συστηματικά (αυτό εξαρτάται και από άλλες παραμέτρους τις οποίες δεν ελέγχω απολύτως) αλλά πιθανότατα θα το κάνω, ειδικά όταν βρίσκομαι στην Ιαπωνία όπου τα ερεθίσματα είναι και περισσότερα. Ως εκ τούτου, αν φτάσατε εδώ επειδή ασχολείστε με τις πολεμικές τέχνες και αν σας αρέσουν αυτά που διαβάσατε/διαβάζετε, κρατήστε ένα bookmark ή κάντε κλικ στο Feed και γραφτείτε συνδρομητές. Με δεδομένο ότι δεν πρόκειται να πάψω ούτε να γράφω/μεταφράζω ούτε να ασκούμαι στο μπούντο, το πιθανότερο είναι ότι το μπλογκ θα συνεχίσει να ανανεώνεται.
Γρηγόρης Μηλιαρέσης
Φεβρουάριος 2011
Το πρόσωπο αυτό ήταν ο δημοσιογράφος Γιώργος Καράγιωργας, γνωστός (ή φίλος –στους κύκλους των γονιών μου ο διαχωρισμός ήταν σχετικά ασαφής) του πατέρα μου από τη θητεία του στο εκστρατευτικό σώμα Κορέας το 1950-1951. Ο Γιώργος Καράγιωργας βρισκόταν στην Κορέα για να καλύψει τον πόλεμο (αν δεν κάνω λάθος, για το «Έθνος») και απ’ ό,τι κατάλαβα εκεί δημιουργήθηκε μια σχέση η οποία συνεχίστηκε και μέχρι τις ημέρες μου. Αν και ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν είχε έρθει στο σπίτι μας πολλές φορές, τον είχα ακούσει να αναφέρεται στην Ιαπωνία και στο μπούντο· ιδιαίτερα μάλιστα στο τζούντο, μια τέχνη/άθλημα που όπως έμαθα αργότερα, ο ίδιος καλλιέργησε και στην Ελλάδα, στο μέτρο που μπορούσε.
Θα ήταν ιστορική παράλειψη αν δεν βάλω κάπου στη συζήτηση αυτή δύο έντυπα που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη... θεωρητική μου κατάρτιση γύρω από το μπούντο. Το πρώτο ήταν το μηνιαίο περιοδικό «Δυναμικό», το οποίο διάβαζα ανελλιπώς από το 1977 ως το 1994 που έκλεισε (από μια περίεργη σύμπτωση, το τέλος του «Δυναμικού» συνέπεσε με την απόλυσή μου από τον Ελληνικό Στρατό) και το δεύτερο ήταν η αμερικάνικη σειρά pulp μυθιστορημάτων «Destroyer» ή επί το ελληνικότερο, «Εξολοθρευτής» –εκδιδόταν για αρκετά χρόνια από τις εκδόσεις Πάπυρος. Είμαι σίγουρος ότι κάποιοι σημερινοί σαραντάρηδες που μπλέχτηκαν με τις πολεμικές τέχνες θα θυμούνται το δεύτερο και όλοι ανεξαιρέτως διάβαζαν εξίσου ευλαβικά μ’ εμένα το πρώτο.
Η πρακτική μου σχέση με τις πολεμικές τέχνες, και για την ακρίβεια με το μπούντο καθώς δεν υπήρχε καμία περίπτωση να ασχοληθώ με τέχνες άλλης χώρας πέραν της Ιαπωνίας, ξεκίνησε το 1986 με το καράτε και συγκεκριμένα με τη σχολή του Οοτάκε Τετσούο, ενός από τους δύο «πατέρες» του ελληνικού καράτε (ο άλλος ήταν ο Γιάννης Βερώνης με το θρυλικό του Μπούντοκαν πίσω από τον Φλόκα στο Γηροκομείο). Για καλή μου τύχη (πάλι), η σχολή του δασκάλου Οοτάκε ήταν πολύ κοντά στο σπίτι μου στην Κυψέλη –εξίσου κοντά ήταν και ο Πανελλήνιος Γυμναστικός Σύλλογος, γεγονός που βοήθησε κάποια μεταγενέστερη στιγμή να μπλεχτώ και με το τζούντο, με δάσκαλο τον Θανάση Καπαρό. Οι ευτυχείς συγκυρίες συνεχίστηκαν και με το αϊκίντο και με το ιάιντο: ο Γιώργος Κολιόπουλος, πιθανότατα ο πιο γνωστός Έλληνας δάσκαλος αϊκίντο, ήρθε και άνοιξε σχολή στο ίδιο κτήριο που βρισκόταν η σχολή του Οοτάκε Τετσούο και ο Σπύρος Δροσουλάκης, ο δάσκαλός μου του ιάιντο μένει στα Πατήσια, μερικές στάσεις με το λεωφορείο πιο πάνω από την Κυψέλη!
Σημαντικός σταθμός στην πορεία μου στον χώρο ήταν η γνωριμία, το 2003, με τον Διονύση Τσετσέλη, τον εκδότη του περιοδικού «Μονοπάτι για τις Πολεμικές Τέχνες» και ιδιοκτήτη των εκδόσεων Αλκίμαχον. Αν και με τον Διονύση έχουμε αρκετές διαφορές στην προσέγγιση στις πολεμικές τέχνες –με βασική ότι αυτός είναι κινεζόφιλος κι εγώ ιαπωνόφιλος <g>– έχουμε και αρκετές ομοιότητες, ειδικά σε θέματα που σχετίζονται με την... επιμόρφωση του κοινού. Έτσι, μπλεχτήκαμε σε ένα αρκετά φιλόδοξο σχέδιο, το οποίο αφορούσε την έκδοση στα Ελληνικά μερικών καλών βιβλίων γύρω από το αντικείμενο. Όσοι ασχολούνται με τον χώρο ξέρουν ότι το εγχείρημα είχε μερικούς πολύ καλούς καρπούς· αυτό που μπορώ να πω εγώ είναι ότι επαγγελματικώς ήταν (και σε κάποιο μέτρο εξακολουθεί να είναι) μια από τις καλύτερες και πιο ενδιαφέρουσες συνεργασίες που έχω κάνει. Τα βιβλία που βγάλαμε (ΟΚ, ο Διονύσης τα έβγαλε –η δική μου συμμετοχή είχε να κάνει με το περιεχόμενο και οτιδήποτε άλλο έχει ακουστεί στην πιάτσα είναι τρίχες) μπορείτε να τα βρείτε σε ξεχωριστή σελίδα του μπλογκ με τίτλο Βιβλία για τις Πολεμικές Τέχνες –εδώ θα περιοριστώ στην αρθρογραφία.
Η αρθρογραφία αυτή είναι και ο λόγος ύπαρξης αυτού του μπλογκ. Επί τέσσερα χρόνια, είχα στο «Μονοπάτι» μια στήλη η οποία είχε τον τίτλο «Σεμπάι ουα ιμάσιτα» («τάδε έφη ο παλιότερος» αν και πιο σωστό θα ήταν το «Σεμπάι γα ιμάσιτα»). Οι στήλες αυτού του τύπου είθισται να αποκαλούνται «dojo wisdom» και τα καλύτερα δείγματα που έχω διαβάσει είναι αυτά του Dave Lowry –για καλή τύχη όλων των ενδιαφερομένων, πολλά από αυτά κυκλοφορούν πια ως βιβλία και αν κάνετε μια βόλτα στο Amazon και ψάξετε, θα τα βρείτε. Από πλευράς περιεχομένου, ναι, είναι αυτό που λένε οι λέξεις: σκέψεις και προβληματισμοί που γεννιούνται από την εξάσκηση στις πολεμικές τέχνες και που ο εκάστοτε γράφων αποπειράται να εκφράσει βασισμένος στην εμπειρία του, τόσο για να ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία του, όσο και για να βοηθήσει κάποιον που είναι πιο αρχάριος στο αντικείμενο.
Τα κείμενα αυτά, 49 συνολικά, αποφάσισα να βγάλω μαζεμένα στο Ίντερνετ –προφανώς με την άδεια του Διονύση. Γιατί; Κυρίως επειδή είμαι σε μια φάση της ζωής μου που θέλω να έχω σε κοινή θέα διάφορα πράγματα που έχω γράψει. Αλλά και επειδή εξακολουθώ να πιστεύω ότι τα κείμενα αυτά είναι αρκετά καλά και θα μπορούσαν να φανούν χρήσιμα σε κάποιον που ασχολείται με το μπούντο. Προφανώς δεν είναι όλα εξίσου καλά (κανένας γραφιάς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι όλα όσα έχει γράψει είναι εξίσου καλά!) όμως είναι όλα ειλικρινή και δεν περιέχουν τις συνήθεις ανοησίες της αρθρογραφίας γύρω από τις πολεμικές τέχνες –έχοντας περάσει την εφηβεία μου παρέα με το «Δυναμικό» (αλλά και με το... φάσμα του Μπρους Λη να πλανιέται πάνω από την πόλη), αυτό το τελευταίο με ενδιέφερε πάντοτε πολύ. Η αξιολόγηση του αν τα κατάφερα, επαφίεται στην κρίση του αναγνώστη, όμως απ’ τη μεριά μου υποστηρίζω αυτά που έχω γράψει 100% –μ’ άλλα λόγια, δεν μπορώ (προφανώς) να απαγορεύσω σε κανέναν να τα θεωρήσει σωστά ή λάθος, καλά ή κακά, σοβαρά ή ανοησίες αλλά καθώς πρόκειται για προϊόντα δικής μου εμπειρίας και δικών μου αναζητήσεων, για μένα είναι απολύτως σωστά. Τουλάχιστον μέχρι ν’ αλλάξω γνώμη <g>.
Πέραν της συγκεκριμένης σειράς κειμένων, σκέφτομαι να κρεμάσω στις σελίδες αυτές και κάποια άλλα κείμενα που έχω γράψει για τις πολεμικές τέχνες. Για παράδειγμα, υπάρχει μια σειρά μεταφράσεων που έχω κάνει για το «Aikido Journal», ένα από τα καλύτερα σάιτ (και κάποτε περιοδικά) για το αϊκίντο και νομίζω ότι θα ήταν καλό να τις μεταφέρω και εδώ -αν και θεωρητικά πρόκειται για κείμενα που ενδιαφέρουν βασικά τους αϊκιντόκα, νομίζω ότι έχουν και ευρύτερο ενδιαφέρον καθώς στην πλειονότητά τους είναι συνεντεύξεις σημαντικών δασκάλων της τέχνης. Και τα λεγόμενα ενός σημαντικού δασκάλου, έχουν βαρύτητα ανεξαρτήτως τέχνης.
Κάποια άλλα κείμενα τα οποία σκέφτομαι να βάλω -όμως ακόμα δεν το έχω αποφασίσει- είναι οι εισαγωγές που έγραψα για τα βιβλία που εκδώσαμε με το Αλκίμαχον. Προφανώς πρόκειται επίσης για κάπως συγκεκριμένα κείμενα, όμως αρκετά απ' αυτά είναι πολύ καλά (ή έτσι αισθάνομαι εγώ τουλάχιστον!) και αξίζει τον κόπο να διαβαστούν ακόμα και αππό κάποιον που δεν ενδιαφέρεται άμεσα για το αντικείμενο του εκάστοτε βιβλίου. Τη στιγμή που γράφονται οι γραμμές αυτές δεν έχω συζητήσει ακόμα με τον Διονύση για το αν θα είχε πρόβλημα να συμπεριλάβω τα εν λόγω κείμενα στο μπλογκ -όταν το κάνω, θα τα βρείτε κι αυτά εδώ.
Μια τρίτη κατηγορία είναι εντελώς ελεύθερα κείμενα ή μεταφράσεις που έχω κάνει (κυρίως για το «Μονοπάτι») ή που θα κάνω. Στο Ίντερνετ υπάρχουν πολλά (ή έστω, αρκετά) καλά σάιτ για τις πολεμικές τέχνες και σκέφτομαι να συνεννοηθώ με τους ιδιοκτήτες τους και να μεταφέρω εδώ κείμενα που θεωρώ αξιόλογα. Σε τελική ανάλυση, ακόμα και αν δεν πρόκειται πάντοτε για δικά μου κείμενα, καλό είναι να υπάρχουν και στα Ελληνικά ορισμένα πράγματα που έχουν κάτι να πουν -ΟΚ, όλοι πλέον ξέρουμε κάποια Αγγλικά αλλά ας μη γελιόμαστε: οι περισσότεροι διαβάζουμε πολύ πιο άνετα τη γλώσσα μας!
Κάτι τελευταίο: καθώς το αντικείμενο εξακολουθεί να με ενδιαφέρει, σκέφτομαι σοβαρά να συνεχίσω να γράφω εδώ (εννοώ πρωτότυπα άρθρα) από καιρού εις καιρόν. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα το κάνω συστηματικά (αυτό εξαρτάται και από άλλες παραμέτρους τις οποίες δεν ελέγχω απολύτως) αλλά πιθανότατα θα το κάνω, ειδικά όταν βρίσκομαι στην Ιαπωνία όπου τα ερεθίσματα είναι και περισσότερα. Ως εκ τούτου, αν φτάσατε εδώ επειδή ασχολείστε με τις πολεμικές τέχνες και αν σας αρέσουν αυτά που διαβάσατε/διαβάζετε, κρατήστε ένα bookmark ή κάντε κλικ στο Feed και γραφτείτε συνδρομητές. Με δεδομένο ότι δεν πρόκειται να πάψω ούτε να γράφω/μεταφράζω ούτε να ασκούμαι στο μπούντο, το πιθανότερο είναι ότι το μπλογκ θα συνεχίσει να ανανεώνεται.
Γρηγόρης Μηλιαρέσης
Φεβρουάριος 2011
