«Ααααχ, έτσι γίνονται οι δουλειές», αναφώνησε ο Θανάσης μετά το σεμινάριο. «Οι άνθρωποι έχουν δασκάλους, έχουν άφθονα μεσαία και μεγάλα νταν, έχουν άμεση σύνδεση με την Ιαπωνία, οργανώνουν διεθνή σεμινάρια έξι φορές τον χρόνο, κάνουν οι ίδιοι εξετάσεις, έχουν εθνική ομάδα που κατεβαίνει στα πανευρωπαϊκά και στα παγκόσμια πρωταθλήματα, έχουν ντότζο σε όλες τις πόλεις της χώρας τους και η ομοσπονδία τους αριθμεί πάνω από δύο χιλιάδες μέλη όλων των ηλικιών. Τι να πούμε εμείς εδώ; Έχουν περάσει κοντά δέκα χρόνια από τότε που ξεκινήσαμε και ακόμα δεν έχουμε πιάσει τα διακόσια μέλη. Σε λάθος χώρα γεννηθήκαμε –ή τουλάχιστον, σε λάθος χώρα αποφασίσαμε να κάνουμε πολεμικές τέχνες».
Προφανώς ο καημός του συνάδελφου (συνασκούμενου, κ.λπ. –χρειάζεται να τα λέμε συνέχεια αυτά;) έχει κάποια βάση (όχι ότι χρειάζεται κιόλας –οι καημοί μπορούν κάλλιστα να μη βασίζονται πουθενά), όμως ο (Βέλγος) σεμπάι-μέλος της ομάδας που είχε έρθει για το σεμινάριο υπήρξε κατακεραυνωτικός: μπορεί τα πράγματα να είναι έτσι στην Ελλάδα σήμερα, όμως ουδείς εγγυάται ότι θα συνεχίσουν να είναι έτσι και τα επόμενα χρόνια. Και μας εξιστόρησε τον δικό του καημό, έναν καημό για μια κατάσταση που εξελίσσεται επί τριάντα χρόνια και που μόλις την τελευταία πενταετία έχει αρχίσει να αλλάζει.
«Ξεκινήσαμε πριν από τριάντα χρόνια μόνοι μας», είπε ο Κρις (ο Βέλγος που λέγαμε). «Επειδή δεν είχαμε απολύτως καμία καθοδήγηση από κανέναν, ζητήσαμε από κάποιον φίλο που πήγαινε για τουρισμό στην Ιαπωνία να μας φέρει βιβλία (μιλάμε για εποχές προ-Ίντερνετ, έτσι;). Και μας έφερε. Και τα βιβλία ήταν –βεβαίως– στα Ιαπωνικά. Και εμείς δεν ξέραμε γρι Ιαπωνικά. Οπότε αρχίσαμε να μελετάμε τις φωτογραφίες. Μόνο τις φωτογραφίες –χωρίς να διαβάζουμε το κείμενο και τις οδηγίες. Κάνουμε λοιπόν προπόνηση έτσι για κάνα χρόνο και κάποια στιγμή, ακούμε για ένα σεμινάριο στη Γαλλία με Ιάπωνα δάσκαλο (κάποιο τέταρτο νταν) και σηκωνόμαστε και πάμε. Μας βλέπει ο Ιάπωνας, βάζει τα γέλια και μας λέει ‘Τα κάνετε όλα λάθος, δοκιμάστε αυτό και αυτό και τα ξαναλέμε’.»
»Δοκιμάζουμε λοιπόν κι εμείς –με θρησκευτική ευλάβεια– αυτό και αυτό, με ό,τι θυμόμαστε από το σεμινάριο και συνεχίζουμε έτσι για άλλον έναν χρόνο. Κάποια στιγμή, ακούμε για άλλο ένα σεμινάριο με έναν άλλον Ιάπωνα και πάμε να του δείξουμε πόσο καλά είχαμε μάθει αυτά που μας έδειξε ο πρώτος Ιάπωνας. Ξεραίνεται στα γέλια κι αυτός. ‘Αυτά που σας έδειξαν είναι λάθος’, λέει ο Ιάπωνας ο Β', (και βεβαίως είχε δίκιο διότι ο περσινός δάσκαλος ήταν τέταρτο νταν και ήταν ακόμα αρχάριος). ‘Κάντε εκείνο και το άλλο, και του χρόνου που θα ξανάρθω, θα σας ξαναδώ’. Έλα όμως που δεν ξανάρθε αυτός αλλά ήρθε ένας άλλος, ακόμα πιο υψηλόβαθμος. Και ξανά τα ίδια.
»Στο μεταξύ εμείς κάναμε προπόνηση –στοιβάζοντας το ένα λάθος πάνω από το άλλο– και προσπαθώντας να πάρουμε περισσότερες πληροφορίες βλέποντας αγώνες σε βίντεο –αγώνες, όχι εκπαιδευτικά βίντεο. Το αποτέλεσμα; Χάλια μαύρα, αφού ως γνωστόν το παίξιμο σε αγώνα (και δη σε μεγάλες διοργανώσεις) δεν έχει καμία σχέση με το πώς διδάσκεσαι την τέχνη. Και το ίδιο βιολί συνεχίστηκε για χρόνια και περισσότερα χρόνια. Όμως εμείς δε σταματήσαμε να κάνουμε προπόνηση –μια φορά την εβδομάδα, επί δέκα, δεκαπέντε, είκοσι χρόνια. Και το αστείο ξέρετε ποιο είναι; Ότι κάποια στιγμή μάθαμε. Γίναμε καλύτεροι, αρχίσαμε να παίρνουμε βαθμούς, αρχίσαμε να κατεβαίνουμε σε διοργανώσεις, βρήκαμε κάποιους δασκάλους που ήθελαν να μας πάρουν ‘υπό την προστασία τους’ και το πράγμα προχώρησε.
»Εσείς σήμερα μας βλέπετε πέμπτα νταν, με άμεση σύνδεση με την Ιαπωνία, με διεθνή σεμινάρια έξι φορές τον χρόνο, με εξετάσεις που διοργανώνουμε οι ίδιοι, με εθνική ομάδα που κατεβαίνει στα πανευρωπαϊκά και στα παγκόσμια πρωταθλήματα, με ντότζο σε όλες τις πόλεις της χώρας μας και με μια ομοσπονδία που αριθμεί πάνω από δύο χιλιάδες μέλη όλων των ηλικιών. Όμως αυτό χρειάστηκε τριάντα και κάτι χρόνια, με μια προπόνηση την εβδομάδα. Αυτό που δεν άλλαξε όλα αυτά τα χρόνια ήταν ότι θέλαμε το πράγμα να προχωρήσει, θέλαμε να γίνουμε καλοί, το παλεύαμε (και εξακολουθούμε να το παλεύουμε) συνέχεια και –το βασικότερο όλων– δε σταματήσαμε να κάνουμε προπόνηση».
Και βεβαίως τα πράγματα δε θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά. Οι κοινωνίες μας, μας μαθαίνουν να τα περιμένουμε όλα έτοιμα και ξεχνάμε ότι το βασικό κόνσεπτ (άλα τις!) των πολεμικών τεχνών είναι ότι τίποτα δεν έρχεται έτοιμο και ότι για τα πάντα πρέπει να προσπαθήσεις αγρίως. Καλό είναι πού και πού να θυμόμαστε ότι αυτό δεν ισχύει μόνο για την ατομική πρόοδο ενός εκάστου μέσα στην τέχνη αλλά και της τέχνης στην κοινωνία και ότι αυτό που βλέπουμε (και συχνά ζηλεύουμε) στις «πολιτισμένες χώρες» είναι προϊόν της προσωπικής τρέλας ενός, δύο ή πέντε ανθρώπων. Σίγουρα σε κάποια μέρη του κόσμου υπάρχουν οι συνθήκες που κάνουν τα πράγματα καλύτερα, όμως αυτό δε σημαίνει ότι ακόμα και εκεί όλα έγιναν ως δια μαγείας. Και όπως έλεγε και ο Κρις, κάποια στιγμή, ξυπνάς και είσαι εσύ ο παλαιότερος, αυτός που τα ξεκίνησε όλα, αυτός στον οποίο οι άλλοι στρέφονται για καθοδήγηση. Ο λόγος; Επειδή δεν έπαψες ποτέ να κάνεις προπόνηση. Έστω και μια φορά την εβδομάδα…
...ή έτσι λέει ο σεμπάι τουλάχιστον. Εγώ απλώς το μεταφέρω...
Προφανώς ο καημός του συνάδελφου (συνασκούμενου, κ.λπ. –χρειάζεται να τα λέμε συνέχεια αυτά;) έχει κάποια βάση (όχι ότι χρειάζεται κιόλας –οι καημοί μπορούν κάλλιστα να μη βασίζονται πουθενά), όμως ο (Βέλγος) σεμπάι-μέλος της ομάδας που είχε έρθει για το σεμινάριο υπήρξε κατακεραυνωτικός: μπορεί τα πράγματα να είναι έτσι στην Ελλάδα σήμερα, όμως ουδείς εγγυάται ότι θα συνεχίσουν να είναι έτσι και τα επόμενα χρόνια. Και μας εξιστόρησε τον δικό του καημό, έναν καημό για μια κατάσταση που εξελίσσεται επί τριάντα χρόνια και που μόλις την τελευταία πενταετία έχει αρχίσει να αλλάζει.
«Ξεκινήσαμε πριν από τριάντα χρόνια μόνοι μας», είπε ο Κρις (ο Βέλγος που λέγαμε). «Επειδή δεν είχαμε απολύτως καμία καθοδήγηση από κανέναν, ζητήσαμε από κάποιον φίλο που πήγαινε για τουρισμό στην Ιαπωνία να μας φέρει βιβλία (μιλάμε για εποχές προ-Ίντερνετ, έτσι;). Και μας έφερε. Και τα βιβλία ήταν –βεβαίως– στα Ιαπωνικά. Και εμείς δεν ξέραμε γρι Ιαπωνικά. Οπότε αρχίσαμε να μελετάμε τις φωτογραφίες. Μόνο τις φωτογραφίες –χωρίς να διαβάζουμε το κείμενο και τις οδηγίες. Κάνουμε λοιπόν προπόνηση έτσι για κάνα χρόνο και κάποια στιγμή, ακούμε για ένα σεμινάριο στη Γαλλία με Ιάπωνα δάσκαλο (κάποιο τέταρτο νταν) και σηκωνόμαστε και πάμε. Μας βλέπει ο Ιάπωνας, βάζει τα γέλια και μας λέει ‘Τα κάνετε όλα λάθος, δοκιμάστε αυτό και αυτό και τα ξαναλέμε’.»
»Δοκιμάζουμε λοιπόν κι εμείς –με θρησκευτική ευλάβεια– αυτό και αυτό, με ό,τι θυμόμαστε από το σεμινάριο και συνεχίζουμε έτσι για άλλον έναν χρόνο. Κάποια στιγμή, ακούμε για άλλο ένα σεμινάριο με έναν άλλον Ιάπωνα και πάμε να του δείξουμε πόσο καλά είχαμε μάθει αυτά που μας έδειξε ο πρώτος Ιάπωνας. Ξεραίνεται στα γέλια κι αυτός. ‘Αυτά που σας έδειξαν είναι λάθος’, λέει ο Ιάπωνας ο Β', (και βεβαίως είχε δίκιο διότι ο περσινός δάσκαλος ήταν τέταρτο νταν και ήταν ακόμα αρχάριος). ‘Κάντε εκείνο και το άλλο, και του χρόνου που θα ξανάρθω, θα σας ξαναδώ’. Έλα όμως που δεν ξανάρθε αυτός αλλά ήρθε ένας άλλος, ακόμα πιο υψηλόβαθμος. Και ξανά τα ίδια.
»Στο μεταξύ εμείς κάναμε προπόνηση –στοιβάζοντας το ένα λάθος πάνω από το άλλο– και προσπαθώντας να πάρουμε περισσότερες πληροφορίες βλέποντας αγώνες σε βίντεο –αγώνες, όχι εκπαιδευτικά βίντεο. Το αποτέλεσμα; Χάλια μαύρα, αφού ως γνωστόν το παίξιμο σε αγώνα (και δη σε μεγάλες διοργανώσεις) δεν έχει καμία σχέση με το πώς διδάσκεσαι την τέχνη. Και το ίδιο βιολί συνεχίστηκε για χρόνια και περισσότερα χρόνια. Όμως εμείς δε σταματήσαμε να κάνουμε προπόνηση –μια φορά την εβδομάδα, επί δέκα, δεκαπέντε, είκοσι χρόνια. Και το αστείο ξέρετε ποιο είναι; Ότι κάποια στιγμή μάθαμε. Γίναμε καλύτεροι, αρχίσαμε να παίρνουμε βαθμούς, αρχίσαμε να κατεβαίνουμε σε διοργανώσεις, βρήκαμε κάποιους δασκάλους που ήθελαν να μας πάρουν ‘υπό την προστασία τους’ και το πράγμα προχώρησε.
»Εσείς σήμερα μας βλέπετε πέμπτα νταν, με άμεση σύνδεση με την Ιαπωνία, με διεθνή σεμινάρια έξι φορές τον χρόνο, με εξετάσεις που διοργανώνουμε οι ίδιοι, με εθνική ομάδα που κατεβαίνει στα πανευρωπαϊκά και στα παγκόσμια πρωταθλήματα, με ντότζο σε όλες τις πόλεις της χώρας μας και με μια ομοσπονδία που αριθμεί πάνω από δύο χιλιάδες μέλη όλων των ηλικιών. Όμως αυτό χρειάστηκε τριάντα και κάτι χρόνια, με μια προπόνηση την εβδομάδα. Αυτό που δεν άλλαξε όλα αυτά τα χρόνια ήταν ότι θέλαμε το πράγμα να προχωρήσει, θέλαμε να γίνουμε καλοί, το παλεύαμε (και εξακολουθούμε να το παλεύουμε) συνέχεια και –το βασικότερο όλων– δε σταματήσαμε να κάνουμε προπόνηση».
Και βεβαίως τα πράγματα δε θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά. Οι κοινωνίες μας, μας μαθαίνουν να τα περιμένουμε όλα έτοιμα και ξεχνάμε ότι το βασικό κόνσεπτ (άλα τις!) των πολεμικών τεχνών είναι ότι τίποτα δεν έρχεται έτοιμο και ότι για τα πάντα πρέπει να προσπαθήσεις αγρίως. Καλό είναι πού και πού να θυμόμαστε ότι αυτό δεν ισχύει μόνο για την ατομική πρόοδο ενός εκάστου μέσα στην τέχνη αλλά και της τέχνης στην κοινωνία και ότι αυτό που βλέπουμε (και συχνά ζηλεύουμε) στις «πολιτισμένες χώρες» είναι προϊόν της προσωπικής τρέλας ενός, δύο ή πέντε ανθρώπων. Σίγουρα σε κάποια μέρη του κόσμου υπάρχουν οι συνθήκες που κάνουν τα πράγματα καλύτερα, όμως αυτό δε σημαίνει ότι ακόμα και εκεί όλα έγιναν ως δια μαγείας. Και όπως έλεγε και ο Κρις, κάποια στιγμή, ξυπνάς και είσαι εσύ ο παλαιότερος, αυτός που τα ξεκίνησε όλα, αυτός στον οποίο οι άλλοι στρέφονται για καθοδήγηση. Ο λόγος; Επειδή δεν έπαψες ποτέ να κάνεις προπόνηση. Έστω και μια φορά την εβδομάδα…
...ή έτσι λέει ο σεμπάι τουλάχιστον. Εγώ απλώς το μεταφέρω...
No comments:
Post a Comment