Όσο περνούν τα χρόνια τείνω να πιστέψω ότι ένα από τα βασικά προβλήματα των πολεμικών τεχνών –για την ακρίβεια, των ανθρώπων που ασχολούνται μ' αυτές– είναι η θρησκοληψία τους. Και όταν λεω «θρησκοληψία» δεν εννοώ την πίστη τους στον Θεό της επιλογής τους ή την όποια σύνδεση κάποιων τεχνών με τις θρησκευτικές παραδόσεις της Άπω Ανατολής (οι κυρίες με τα κοτσάκια μπορούν να ηρεμήσουν), όσο τη θρησκευτικού τύπου πίστη με την οποία αντιμετωπίζουν την τέχνη τους. Αν οι φονταμενταλιστές οποιασδήποτε θρησκείας μπορούσαν να δουν λίγο πιο ξεκάθαρα (όσο αντιφατικό και αν ακούγεται αυτό αφού αν μπορούσαν δεν θα ήταν φονταμενταλιστές) τον τρόπο με τον οποίο σκέφτεται ένα μεγάλο τμήμα των ασκούμενων στις πολεμικές τέχνες, θα τους έρχονταν δάκρυα στα μάτια καθώς θα αναγνώριζαν στους ανθρώπους των πολεμικών τεχνών αδελφές ψυχές.
Αυτό που εννοώ βεβαίως είναι η συγκινητική επιμονή πολλών ασκούμενων στο να αντιστέκονται σε κάθε είδους κοινή λογική –λογική την οποία θα ενστερνίζονταν σε κάθε φάση της καθημερινής τους ζωής εκτός από το κομμάτι της που ξεκινάει με την είσοδό τους στο ντότζο και που καταλήγει με την έξοδό τους από αυτό. Απολύτως λογικοί άνθρωποι, άνθρωποι που στην καθημερινότητά τους αντιμετωπίζουν πλείστες όσες δυσκολίες και προκλήσεις σε μια πλειάδα επαγγελμάτων, από τα πιο απλά χειρονακτικά μέχρι τα πιο σύνθετα επιστημονικά, χάνουν κάθε αίσθηση μέτρου και οργανωμένης σκέψης όταν φοράνε τη φόρμα τους και ανεβαίνουν στο τατάμι ή στο παρκέ και είναι έτοιμοι να πιστέψουν τα πάντα.
Το φαινόμενο μπορεί να αντιμετωπιστεί είτε ως φαιδρό, είτε ως θλιβερό, αναλόγως με τη διάθεση του καθενός τη δεδομένη στιγμή που το παρατηρεί ή που το σχολιάζει. Και ίσως και να μην έχει και τόσο μεγάλη σημασία αφού σε τελική ανάλυση, οι ασκούμενοι στις πολεμικές τέχνες είναι ένα πολύ μικρό κομμάτι της κοινωνίας και η θρησκοληψία τους συνήθως περιορίζεται μέσα στους τέσσερις τοίχους του ντότζο, έτσι δεν είναι; Μμμμμναι. Όχι ακριβώς. Αφενός πολύ σπάνια η θρησκοληψία όντως περιορίζεται μέσα στο ντότζο (είναι αυτό που έλεγαν οι αρχαίοι ότι «άμα το 'χει η κούτρα σου να κατεβάζει ψείρες») και αφετέρου, έχω τη βάσιμη υποψία ότι αυτού του τύπου οι μονολιθικές, θρησκευτικού τύπου αντιμετωπίσεις βλάπτουν τις τέχνες παρά τις ωφελούν –με αποτέλεσμα τελικά όχι μόνο να είμαστε λίγοι αλλά και να παραμένουμε λίγοι.
Το πιο ενοχλητικό δείγμα θρησκοληψίας είναι η απόλυτη αξία της τέχνης. Όχι της τέχνης έτσι γενικώς και αφηρημένως αλλά της τέχνης που κάνει εις έκαστος εξ ημών. Καίτοι υποτίθεται ότι οι «σοβαροί» (γκουχ, γκουχ) δάσκαλοι ουδέποτε ισχυρίζονται ότι η τέχνη τους είναι η καλύτερη που υπάρχει, είναι κάτι παραπάνω από σύνηθες το να δει κανείς ότι η κυρίαρχη αντίληψη που επικρατεί στις περισσότερες σχολές είναι αυτή ακριβώς: «η τέχνη μας είναι η καλύτερη που υπάρχει». Και όταν λέμε καλύτερη, εννοούμε «αποτελεσματικότερη», «ολοκληρωμενότερη», «πολυδιαστατικότερη», «πολεμικώτερη», «αρχαιότερη», «πολυπληθέστερη», «πολιτισμενότερη», «αυτοαμυντικότερη» κ.λπ. –όπως αντιλαμβάνεστε, η παραπάνω άτεχνη και ανόητη λεξιπλασία είναι σκόπιμη για να επισημάνει ακριβώς την ανοησία του πράγματος.
Το φοβερό δεν είναι ότι οι δάσκαλοι πλασάρουν την ιδέα αυτή. Σε τελική ανάλυση οι περισσότεροι είναι έμπορες (όχι «έμποροι», ούτε «επαγγελματίες» –«έμπορες», αλλά για την υγρασία θα μιλήσουμε κάποια άλλη φορά) οπότε αναμενόμενο είναι να πουλάνε την πραμάτεια τους φωνάζοντας όσο πιο δυνατά γίνεται. Και εδώ που τα λέμε, το ίδιο δεν κάνει και η διαφήμιση; (Εκτός αν πιστεύει κανείς ότι άμα αλείβεις το ψωμί σου με τη μαργαρίνη Παναφάμ αυτομάτως αυξάνεις τις πιθανότητές σου να σε παντρευτεί η ξανθιά μοντέλα του τηλεοπτικού σποτακίου) Το πρόβλημα είναι βασικά στη θρησκοληψία των μαθητών. Αυτών δηλαδή που όπως είπαμε παραπάνω παρκάρουν την κοινή λογική τους μαζί με το αυτοκίνητό τους, οχτώ τετράγωνα πιο κάτω από το ντότζο.
Μπορώ να κατανοήσω ότι για να κάνει κάποιος μια πολεμική τέχνη και όχι κάποια άλλη, θεωρεί ότι είναι καλή –αυτό ισχύει κυρίως για τους ανθρώπους που έχουν κάνει και πέντε βόλτες στη ζωή τους και έχουν δει πέραν της μίας τέχνες αλλά σε έναν μικρότερο βαθμό και για τους υπόλοιπους. Αυτό που δεν μπορώ να κατανοήσω είναι το να θεωρεί ότι η τέχνη αυτή είναι η μόνη και ότι η ύπαρξη όλων των υπολοίπων τεχνών είναι αποτέλεσμα μαζικής παράκρουσης όσων τις ασκούν ή αποτέλεσμα της σιωνιστικής προπαγάνδας και των Ιλουμινάτων (όταν δεν μπορούμε να εξηγήσουμε κάτι, είναι σχεδόν σίγουρο ότι κάτι τέτοιο θα φταίει).
Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω δει ασκούμενους σε «πυγμαχικές» τέχνες να παραβλέπουν εντελώς τι θα συμβεί αν κάποιος τους αρπάξει και τους ρίξει κάτω, παλαιστές που συμπεριφέρονται λες και ο άλλος δεν μπορεί να τους σερβίρει μια γονατιά στο γνωστό, ζωτικό εκείνο σημείο της ανατομίας τους, ασκούμενους σε τέχνες με πολλά λακτίσματα να θεωρούν απολύτως λογικό να χοροπηδάνε διαρκώς στο ένα πόδι (λες και δεν έχουμε αρκετά προβλήματα ισορροπίας όταν πατάμε και στα δύο) και δασκάλους αυτοάμυνας να μιλάνε για πιστόλια όταν το συνηθέστερο όπλο που μπορεί να δει κανείς να τον σημαδεύει είναι κάνας σουγιάς ή κάνα κατσαβίδι.
Όμως όλα αυτά –και η κοινή λογική που τα υποκινεί ή που θα έπρεπε εν πάση περιπτώσει να τα υποκινεί– εξανεμίζονται εν μια στιγμή, τη στιγμή που πατάμε το πόδι μας στο τατάμι ή στο παρκέ. Εκεί, η τέχνη μας γίνεται η πληρέστερη και μπορεί να αντιμετωπίσει τα πάντα. Θα μας προστατεύσει από όλους τους κακούς, θα θεραπεύσει πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν, θα μας θωρακίσει από την κακιά την ώρα και γενικώς θα μας δώσει μπράτσα κι ωραία φάτσα –για να μνημονεύσω το παλιό εκείνο ρητό. Πώς; Ως δια μαγείας βεβαίως. Διότι τελικά, αυτό ψάχνουμε όλοι στη ζωή μας. Λίγη μαγεία.
...ή έτσι λεει ο σεμπάι τουλάχιστον. Εγώ απλώς το μεταφέρω...
Αυτό που εννοώ βεβαίως είναι η συγκινητική επιμονή πολλών ασκούμενων στο να αντιστέκονται σε κάθε είδους κοινή λογική –λογική την οποία θα ενστερνίζονταν σε κάθε φάση της καθημερινής τους ζωής εκτός από το κομμάτι της που ξεκινάει με την είσοδό τους στο ντότζο και που καταλήγει με την έξοδό τους από αυτό. Απολύτως λογικοί άνθρωποι, άνθρωποι που στην καθημερινότητά τους αντιμετωπίζουν πλείστες όσες δυσκολίες και προκλήσεις σε μια πλειάδα επαγγελμάτων, από τα πιο απλά χειρονακτικά μέχρι τα πιο σύνθετα επιστημονικά, χάνουν κάθε αίσθηση μέτρου και οργανωμένης σκέψης όταν φοράνε τη φόρμα τους και ανεβαίνουν στο τατάμι ή στο παρκέ και είναι έτοιμοι να πιστέψουν τα πάντα.
Το φαινόμενο μπορεί να αντιμετωπιστεί είτε ως φαιδρό, είτε ως θλιβερό, αναλόγως με τη διάθεση του καθενός τη δεδομένη στιγμή που το παρατηρεί ή που το σχολιάζει. Και ίσως και να μην έχει και τόσο μεγάλη σημασία αφού σε τελική ανάλυση, οι ασκούμενοι στις πολεμικές τέχνες είναι ένα πολύ μικρό κομμάτι της κοινωνίας και η θρησκοληψία τους συνήθως περιορίζεται μέσα στους τέσσερις τοίχους του ντότζο, έτσι δεν είναι; Μμμμμναι. Όχι ακριβώς. Αφενός πολύ σπάνια η θρησκοληψία όντως περιορίζεται μέσα στο ντότζο (είναι αυτό που έλεγαν οι αρχαίοι ότι «άμα το 'χει η κούτρα σου να κατεβάζει ψείρες») και αφετέρου, έχω τη βάσιμη υποψία ότι αυτού του τύπου οι μονολιθικές, θρησκευτικού τύπου αντιμετωπίσεις βλάπτουν τις τέχνες παρά τις ωφελούν –με αποτέλεσμα τελικά όχι μόνο να είμαστε λίγοι αλλά και να παραμένουμε λίγοι.
Το πιο ενοχλητικό δείγμα θρησκοληψίας είναι η απόλυτη αξία της τέχνης. Όχι της τέχνης έτσι γενικώς και αφηρημένως αλλά της τέχνης που κάνει εις έκαστος εξ ημών. Καίτοι υποτίθεται ότι οι «σοβαροί» (γκουχ, γκουχ) δάσκαλοι ουδέποτε ισχυρίζονται ότι η τέχνη τους είναι η καλύτερη που υπάρχει, είναι κάτι παραπάνω από σύνηθες το να δει κανείς ότι η κυρίαρχη αντίληψη που επικρατεί στις περισσότερες σχολές είναι αυτή ακριβώς: «η τέχνη μας είναι η καλύτερη που υπάρχει». Και όταν λέμε καλύτερη, εννοούμε «αποτελεσματικότερη», «ολοκληρωμενότερη», «πολυδιαστατικότερη», «πολεμικώτερη», «αρχαιότερη», «πολυπληθέστερη», «πολιτισμενότερη», «αυτοαμυντικότερη» κ.λπ. –όπως αντιλαμβάνεστε, η παραπάνω άτεχνη και ανόητη λεξιπλασία είναι σκόπιμη για να επισημάνει ακριβώς την ανοησία του πράγματος.
Το φοβερό δεν είναι ότι οι δάσκαλοι πλασάρουν την ιδέα αυτή. Σε τελική ανάλυση οι περισσότεροι είναι έμπορες (όχι «έμποροι», ούτε «επαγγελματίες» –«έμπορες», αλλά για την υγρασία θα μιλήσουμε κάποια άλλη φορά) οπότε αναμενόμενο είναι να πουλάνε την πραμάτεια τους φωνάζοντας όσο πιο δυνατά γίνεται. Και εδώ που τα λέμε, το ίδιο δεν κάνει και η διαφήμιση; (Εκτός αν πιστεύει κανείς ότι άμα αλείβεις το ψωμί σου με τη μαργαρίνη Παναφάμ αυτομάτως αυξάνεις τις πιθανότητές σου να σε παντρευτεί η ξανθιά μοντέλα του τηλεοπτικού σποτακίου) Το πρόβλημα είναι βασικά στη θρησκοληψία των μαθητών. Αυτών δηλαδή που όπως είπαμε παραπάνω παρκάρουν την κοινή λογική τους μαζί με το αυτοκίνητό τους, οχτώ τετράγωνα πιο κάτω από το ντότζο.
Μπορώ να κατανοήσω ότι για να κάνει κάποιος μια πολεμική τέχνη και όχι κάποια άλλη, θεωρεί ότι είναι καλή –αυτό ισχύει κυρίως για τους ανθρώπους που έχουν κάνει και πέντε βόλτες στη ζωή τους και έχουν δει πέραν της μίας τέχνες αλλά σε έναν μικρότερο βαθμό και για τους υπόλοιπους. Αυτό που δεν μπορώ να κατανοήσω είναι το να θεωρεί ότι η τέχνη αυτή είναι η μόνη και ότι η ύπαρξη όλων των υπολοίπων τεχνών είναι αποτέλεσμα μαζικής παράκρουσης όσων τις ασκούν ή αποτέλεσμα της σιωνιστικής προπαγάνδας και των Ιλουμινάτων (όταν δεν μπορούμε να εξηγήσουμε κάτι, είναι σχεδόν σίγουρο ότι κάτι τέτοιο θα φταίει).
Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω δει ασκούμενους σε «πυγμαχικές» τέχνες να παραβλέπουν εντελώς τι θα συμβεί αν κάποιος τους αρπάξει και τους ρίξει κάτω, παλαιστές που συμπεριφέρονται λες και ο άλλος δεν μπορεί να τους σερβίρει μια γονατιά στο γνωστό, ζωτικό εκείνο σημείο της ανατομίας τους, ασκούμενους σε τέχνες με πολλά λακτίσματα να θεωρούν απολύτως λογικό να χοροπηδάνε διαρκώς στο ένα πόδι (λες και δεν έχουμε αρκετά προβλήματα ισορροπίας όταν πατάμε και στα δύο) και δασκάλους αυτοάμυνας να μιλάνε για πιστόλια όταν το συνηθέστερο όπλο που μπορεί να δει κανείς να τον σημαδεύει είναι κάνας σουγιάς ή κάνα κατσαβίδι.
Όμως όλα αυτά –και η κοινή λογική που τα υποκινεί ή που θα έπρεπε εν πάση περιπτώσει να τα υποκινεί– εξανεμίζονται εν μια στιγμή, τη στιγμή που πατάμε το πόδι μας στο τατάμι ή στο παρκέ. Εκεί, η τέχνη μας γίνεται η πληρέστερη και μπορεί να αντιμετωπίσει τα πάντα. Θα μας προστατεύσει από όλους τους κακούς, θα θεραπεύσει πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν, θα μας θωρακίσει από την κακιά την ώρα και γενικώς θα μας δώσει μπράτσα κι ωραία φάτσα –για να μνημονεύσω το παλιό εκείνο ρητό. Πώς; Ως δια μαγείας βεβαίως. Διότι τελικά, αυτό ψάχνουμε όλοι στη ζωή μας. Λίγη μαγεία.
...ή έτσι λεει ο σεμπάι τουλάχιστον. Εγώ απλώς το μεταφέρω...
No comments:
Post a Comment