Sunday, March 6, 2011

Μάνα είναι μόνο μια

Ορισμένες περιπτώσεις ανθρώπων είναι από τους εφιάλτες των δασκάλων πολεμικών τεχνών. Και αυτό όχι λόγω κάποιου ελαττώματος στον χαρακτήρα τους (όχι ότι αυτό δε βοηθάει, δηλαδή), αλλά επειδή ο ρόλος που επιλέγουν σε μια δεδομένη στιγμή στη ζωή τους, τους κάνει ακόμα πιο δύσκολους στη συναναστροφή. Και ειδικά στη συναναστροφή που σχετίζεται (α) με τις πολεμικές τέχνες και, (β) με ένα πολύ σημαντικό στοιχείο του εν λόγω ρόλου. Παράδειγμα; Μια μαμά που θέλει το δεκάχρονο παιδάκι της να πάει σε μια σχολή πολεμικών τεχνών και να μάθει αυτοάμυνα. Και όταν λέμε «μια μαμά», δεν εννοούμε μια μαμά έτσι γενικώς. Μιλάμε για μια Ελληνίδα Μάνα™ με όλα όσα σέρνει μαζί της.

Από τη μια έχουμε μια τηλεόραση (για την ακρίβεια έναν ολόκληρο μηχανισμό Μ.Μ.Ε. αλλά η τηλεόραση είναι, όσο να πεις, η αιχμή του δόρατος) η οποία έχει πείσει την Ελληνίδα Μάνα™ ότι ο βλαστός της μεγαλώνει Στη Νέα Υόρκη το καλοκαίρι του 1977, με τον Γιο του Σαμ να σκοτώνει αβέρτα-κουβέρτα και τις συμμορίες να καίνε, να σπάνε και να πυροβολούν αδιάκριτα. Βεβαίως, και για να μη σπεύσει κανείς να κατηγορήσει τη στήλη για κοινωνική αναλγησία και για πλημμελή σχέση με την πραγματικότητα, ναι, η εποχή μας είναι πολύ πιο ζόρικη από την εποχή που μεγάλωσε η εν λόγω Ελληνίδα Μάνα™ (θεωρούμε ότι για να έχει ένα δεκάχρονο παιδάκι, είναι, ας πούμε τριανταπεντάρα, άρα μεγάλωσε στη δεκαετία του ’80).

Έλα όμως που από το «πιο ζόρικη» ως το «τα παιδιά μας κινδυνεύουν καθημερινά –το είπε και ο Ευαγγελάτος τις προάλλες στις ‘Αποκαλύψεις’», η απόσταση είναι τεράστια –τουλάχιστον στην πράξη, γιατί στο μυαλό της Ελληνίδας Μάνας™, είναι μια ανάσα. Ο λόγος για τον οποίο η πρωταγωνίστρια (αγωνίστρια;) φτάνει στην πόρτα του ντότζο και χτυπάει την πόρτα, ωστόσο, δεν είναι το γενικό πρόβλημα. Είναι το ειδικό. Πάει να πει, το παιδάκι της, τις άρπαξε στην αυλή του σχολείου από ένα άλλο παιδάκι. Δεκάχρονο το ένα, δεκάχρονο και το άλλο. Και, βεβαίως, αυτό αυτόματα γειώνει την τηλεοπτική πραγματικότητα στην άλλη, την κανονική. Δεν το λέει μόνο ο Ευαγγελάτος –έγινε και μέσα στο σπίτι μας.

Από εκεί ως την πόρτα του γειτονικού ντότζο η απόσταση συχνά είναι όντως μια ανάσα. Και κάποιος κακομοίρης που αποφάσισε ότι μετά από δύο δεκαετίες κλωτσές (όχι «κλωτσιές», «κλωτσές»), κυριολεκτικές και μεταφορικές ίσως να μπορούσε να βγάλει κάνα μεροκάματο δείχνοντας στους άλλους πώς να κλωτσάνε, βρίσκεται αντιμέτωπος με μια γυναίκα στα πρόθυρα της νευρικής κρίσης, με μια νοικοκυρά σε απόγνωση που θέλει ο βλαστός της να μάθει αυτοάμυνα σήμερα, γιατί στο μυαλό της το δημοτικό της γειτονιάς της έχει γίνει κάτι σαν το Κ.Ε.Α.Π. στη Ρεντίνα. Παρεμπιπτόντως, το παραπάνω δε σημαίνει ότι η στήλη αποφάσισε να παραβεί τις αρχές της και να αρχίσει να δείχνει μια γενικότερη συμπάθεια προς τους δασκάλους πολεμικών τεχνών. Απλώς, μερικά πράγματα είναι too much.

Τέλος πάντων. Το πράγμα μπάζει πιο πολλά νερά και από τα πνευστά της μπάντας του Τιτανικού. Κατ’ αρχάς, όσο άγριο και να είναι ένα σχολείο, η πρώτη κίνηση ενός γονιού δεν μπορεί να είναι να πάει να μάθει το παιδί του πολεμικές τέχνες, ειδικά αν μιλάμε για παιδί δημοτικού-γυμνασίου. Τα παιδιά πλακώνονται στο ξύλο και πρέπει να πλακώνονται στο ξύλο καθώς κάτι τέτοιο αποτελεί μέρος της διαδικασίας κοινωνικοποίησής τους –και αν δεν αποτελεί σύμφωνα με τα πιο πολιτικώς ορθά σημερινά εγχειρίδια κοινωνιολογίας, κακώς! Θα έπρεπε, καθώς ορισμένα πράγματα έχουν να κάνουν με τη φύση και όχι με τις κοινωνικές επιταγές.

Πέραν αυτού, ακόμα και αν υποτεθεί ότι σε ένα σχολείο το πράγμα έχει ξεφύγει –και προφανώς σε κάποια θα συμβαίνει κι αυτό– η πρώτη κίνηση ενός γονιού οφείλει να είναι να αποταθεί στην κοινότητα, ήτοι στον Σύλλογο Γονέων και στον Σύλλογο Καθηγητών. Αν το ότι ο πιτσιρικάς τις άρπαξε αποτελεί έκφανση ενός πιο ανησυχητικού και διογκωμένου φαινομένου, οι υπεύθυνοι ενήλικες οφείλουν να το έχουν επισημάνει και να καταστρώσουν ένα σχέδιο δράσης το οποίο μπορεί να ξεκινήσει από το σχολείο, να περάσει από το τοπικό αστυνομικό τμήμα (αν μιλάμε για τόση αγριάδα πια) και να καταλήξει στην τοπική επιθεώρηση παιδείας ή ακόμα και στο υπουργείο –όλα αυτά κατά προτίμηση, χωρίς μια παράκαμψη από κάποιο τηλεοπτικό κανάλι.

Όλα αυτά χωρίς να αγγίξουμε παρά ακροθιγώς το ότι (α) η Ελληνίδα Μάνα™ έχει πρωτίστως εκείνη την ευθύνη για το πώς συμπεριφέρεται ο βλαστός της, (β) ότι οι πολεμικές τέχνες με focus στην αυτοάμυνα δεν ενδείκνυνται για τις νεαρές ηλικίες διότι ο πιτσιρικάς με το που θα μάθει ένα Οσότο Γκάρι την άλλη μέρα θα πάει και θα τρικλοποδιάζει όποιον συμμαθητή του βρίσκει μπροστά του, και, (γ) ότι οι πολεμικές τέχνες δε σε κάνουν Ζούπερμαν σε δέκα λεπτά, πάει να πει οι πιθανότητες να τις ξανά-αρπάξει ο νεαρός δεν πρόκειται να μειωθούν παρά μετά από αρκετόν καιρό. Και ως τότε, οι τσαμπουκάδες στην αυλή θα έχουν δώσει τη θέση τους σε άλλου τύπου ανησυχίες, εξίσου σωματικές αλλά ολιγότερο –που λέει ο λόγος
τραυματικές.

Είναι προφανές ότι όταν έχει κανείς παιδιά, οι προτεραιότητές του αλλάζουν. Και πολύ σωστά και έτσι πρέπει. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι άλλο προστασία και άλλο υπερπροστασία –η δεύτερη δεν κάνει καλό, ούτε σε εμάς ούτε (ακόμα περισσότερο) στα παιδιά μας. Γι αυτά, άλλωστε, δεν υποτίθεται ότι τα κάνουμε όλα;

...ή έτσι λέει ο σεμπάι τουλάχιστον. Εγώ απλώς το μεταφέρω...

No comments: