Sunday, March 6, 2011

Εδώ είναι Τόκιο, δεν είναι παίξε-γέλασε

Ο Τζακ είναι ένα παιδί μάλαμα. Τζουντόκα από 18 ετών (σήμερα είναι 40), ιαϊντόκα από 25 και τζοντόκα από 30, εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τις πολεμικές τέχνες με τον ίδιο ενθουσιασμό που τις άρχισε πριν από 22 χρόνια, στο πανεπιστήμιο (παρεμπιπτόντως το πανεπιστημιακό Τζούντο είναι πολύ ζόρικο) και ταξιδεύει τουλάχιστον τρεις φορές τον χρόνο στην Ιαπωνία για να δει τους δασκάλους του και να προπονηθεί μαζί τους. Σ’ αυτό βοηθάει και η δουλειά του (πωλητής σε μια ιαπωνική εταιρεία με υποκαταστήματα στις Η.Π.Α.) την οποία βρήκε χάρη στο ότι μιλάει πολύ καλά Ιαπωνικά (έζησε επτά χρόνια στην Ιαπωνία και η γυναίκα του είναι Γιαπωνέζα). Η δεύτερή του δουλειά, την οποία μπορεί και κάνει χάρη σε όλα τα παραπάνω αλλά, κυρίως, χάρη στο Ίντερνετ, είναι η εισαγωγή (από την Ιαπωνία) και πώληση (σε όλον τον κόσμο), ειδών πολεμικών τεχνών μιας από τις πολύ καλές ιαπωνικές εταιρείες και σπάνιων βιβλίων και βίντεο κλασσικών σχολών πολεμικών τεχνών. Όσοι ασχολούνται με το αντικείμενο, ξέρουν ότι το υλικό αυτό είναι ιδιαίτερα δυσεύρετο για όσους δεν έχουν τις κατάλληλες διασυνδέσεις στην Ιαπωνία.

Τι μας ενδιαφέρουν όλα αυτά; Λίγη υπομονή ακόμα. Πριν από κάνα-δύο χρόνια, σε μια από τις πιο ζωντανές ηλεκτρονικές κοινότητες περί του Αϊκίντο, έπεσε η ιδέα να φτιαχτεί μια κούκλα «bobblehead» του ιδρυτή της τέχνης, Ουεσίμπα Μοριχέι. Ο Τζακ είναι ενεργό μέλος της εν λόγω κοινότητας (με πολλούς φίλους αϊκιντόκα σε όλον τον κόσμο) και προσφέρθηκε να βοηθήσει στον σχεδιασμό της κούκλας, να αναλάβει την κατασκευή της και να τη διαθέσει μέσω του ηλεκτρονικού του καταστήματος. Για όσους δεν έχουν εντρυφήσει στα άδυτα της αμερικανικής ποπ κουλτούρας, τα bobbleheads είναι κάτι κούκλες ύψους 15-20 εκατοστών, κατασκευασμένες από κάποιο σκληρό συνθετικό υλικό και με ένα κεφάλι κάπως μεγάλο για το σώμα τους, το οποίο (κεφάλι), πατάει πάνω σε ένα ελατήριο –κάτι σαν τις κακόγουστες κούκλες που βάζουν ορισμένοι φορτηγατζήδες/ταξιτζήδες στο ταμπλό των αυτοκινήτων τους και που κουνάνε το κεφάλι τους κάθε φορά που το αμάξι πέσει σε λακκούβα. Στις Η.Π.Α. τα bobbleheads χρησιμοποιούνται κατά κόρον σε σχέση με το μπέιζμπολ· δεν υπάρχει φυσιογνωμία του αθλήματος που να μην έχει γίνει bobblehead και πολλοί Αμερικανοί τις συλλέγουν φανατικά.

Τέλος πάντων, και μετά από πάμπολλες ονλάιν συζητήσεις (πολλές από τις οποίες πολύ αστείες –όσοι ήταν εκεί το διασκέδασαν αφάνταστα) το bobblehead του Μοριχέι φτιάχτηκε, (βγήκε μάλιστα και πολύ ωραίο) και ο Τζακ το έβαλε στο σάιτ του για πώληση. Λίαν συντόμως, αϊκιντόκα από όλον τον κόσμο άρχισαν να στέλνουν τις παραγγελίες τους και ήδη –αν δεν απατώμαι– η πρώτη παρτίδα πάει να εξαντληθεί. Τα σχόλια του κοινού ήταν άκρως ενθαρρυντικά, μέχρι που εμφανίστηκε ο Δάσκαλος (ΤΜ) από το Κονέκτικατ. Ο Δάσκαλος (ΤΜ) από το Κονέκτικατ είναι έκτο νταν στο Αϊκίντο και, ως φαίνεται, θεματοφύλακας της σοβαρότητας της τέχνης (προφανώς διορισμένος από κάποιον Ιάπωνα). Συνειδητοποιώντας το μέγεθος της ιεροσυλίας που διαπράττεται εις βάρος της τέχνης του γενικότερα και του ιδρυτή της ειδικότερα, έστειλε μια πύρινη ηλεκτρονική επιστολή στον Τζακ, κατηγορώντας τον για έγκλημα καθοσιώσεως, απειλώντας με καταγγελίες στο αρχηγείο του Αϊκίντο στην Ιαπωνία και κάνοντας κάποιους υπαινιγμούς σχετικά με το ότι δε θα είχε κανένα πρόβλημα να δράσει και κάπως πιο… προσωπικά, αν ο ιερόσυλος Τζακ περνούσε ποτέ από το Κονέκτικατ.

Εδώ ακριβώς είναι που εντοπίζεται και το πρόβλημα, φίλες και φίλοι: στο είδος της αντίδρασης του Δασκάλου (ΤΜ). Ιαπωνικότερος των Ιαπώνων, ο εν λόγω κύριος θεωρεί ότι το Αϊκίντο είναι θρησκεία και ότι ουδείς δικαιούται να την αντιμετωπίσει με τρόπο διαφορετικό από τον τρόπο που την αντιμετωπίζει ο ίδιος, ήτοι θεοσεβούμενα και με το κεφάλι χαμηλωμένο. Μάλιστα, ως άλλος σταυροφόρος, είναι διατεθειμένος να υπερασπιστεί τα ιερά και τα όσια του δόγματός του μέχρι θανάτου (ή περίπου) και αφήνει ανοιχτή μια πρόκληση για τον άπιστο: αν περάσεις από το τιμάριό μου, θα σε συντρίψω με τη δίκαια δύναμη που μου δίνει η πίστη μου. Διότι δεν μπορεί ο πάσα εις να έρχεται και να ανατρέπει με μια σαχλαμάρα τα θεόπνευστα σύμβολά μας και να λαμβάνει επί ματαίω το όνομα του Κυρίου μας.

Το μέγεθος της ανοησίας της όλης αντίδρασης είναι τόσο τερατώδες που δεν ξέρει κανείς από πού να το πρωτοπιάσει. Αυτό, ωστόσο, που αποτελεί την ουσία του προβλήματος είναι η πλήρης απουσία μέτρου εκ μέρους του σταυροφόρου (όπως συνήθως συμβαίνει και με τους σταυροφόρους άλλωστε –εξ ου και σταυροφόροι). Απουσία μέτρου, δε, που αποδεικνύει πλήρη έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα των πολεμικών τεχνών, τουλάχιστον στην Ιαπωνία –δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι ο υπέρμαχος της σοβαρότητας του Αϊκίντο δεν έχει πατήσει το πόδι του στη γενέτειρα της «τέχνης του», ενώ τόσο οι εμπνευστές της ιδέας, όσο και ο Τζακ έχουν περάσει χρόνια εκεί. Και για να εξηγούμαστε, δεν εννοώ ότι το Αϊκίντο (ή οποιαδήποτε άλλη πολεμική τέχνη) δεν είναι σοβαρή και δεν πρέπει να εξασκείται σοβαρά. Εννοώ ότι από τη στιγμή που δεν μπορεί κανείς να γελάσει με αυτό που κάνει (και εδώ που τα λέμε, ένα bobblehead δεν είναι και ό,τι πιο αστείο μπορεί να κάνει κανείς σχετικά με το Αϊκίντο), είναι ένα θλιβερό ανθρωπάκι που δε θα αντιληφθεί ποτέ την ουσία των πραγμάτων. Οι πολεμικές τέχνες είναι πολύ σοβαρό πράγμα για να μην τις αντιμετωπίσει κανείς και με χιούμορ. Και αυτό, ο ιδρυτής του Αϊκίντο (όπως και του Τζούντο, όπως και πολλών άλλων πολεμικών τεχνών), το γνώριζε πολύ καλά. Μακάρι να το γνώριζαν και αυτοί που βαυκαλίζονται ότι είναι επίγονοί του και κληρονόμοι της τέχνης του…

...ή έτσι λεει ο σεμπάι τουλάχιστον. Εγώ απλώς το μεταφέρω...

1 comment:

gohang said...
This comment has been removed by a blog administrator.